De Oscars 2019 Best Picture-genomineerden omvatten een aantal geweldige films, sommige niet zo geweldig - hier is onze ranglijst van alle acht. De nominaties voor de Academy Award 2019 zijn enkele van de meest controversiële van de afgelopen jaren, met minder snubs en meer verrassende steamrolls.
Om eerlijk te zijn, de prijzenrace van dit jaar was vanaf het begin nogal een vreemde, met veel films die al vroeg als koplopers werden uitgeroepen - First Man, If Beale Street Could Talk, Widows - die buiten de boot vielen omdat ze geen verbinding konden maken met publiek massaal, waardoor een wijd open race achterblijft. In de afgelopen maanden, toen verschillende critici en gilden hun genomineerden aankondigden en de Golden Globes twee verrassende winnaars kroonden, werd het duidelijk dat er een kloof zou ontstaan tussen experts en kiezers.
De resultaten omvatten een vreemde mix van old-school Oscar-aas en progressief sociaal commentaar, waarvan sommige verwarrend door elkaar zijn gemengd in dezelfde film. Nu iedereen zijn zegje heeft gedaan en de voorspellingen zijn gedaan, is het tijd om de leidende films van naderbij te bekijken. Dit zijn de Oscars 2019-genomineerden voor de beste film, gerangschikt van slecht naar beste.
8. Bohemian Rhapsody
Queen's Greatest Hits 1 is een verzamelalbum dat zo goed is dat het nu een Oscar-nominatie heeft. Strip Bohemian Rhapsody van zijn muziek - die allemaal schaamteloos wordt gereproduceerd van de albums of live-opnames van de band, waarbij de acteurs heel weinig doen buiten lipsynchronisatie - en het is een rote muzikale biopic met een knock-out centraal optreden van Rami Malek als Freddie Mercury en een stellaire (als CGI zware) laatste reeks. De langdurende biopic van de band is zeker een publiekstrekker - vooral dankzij die muziek - maar biedt verrassend weinig meer; het zou je vergeven zijn als je niet eens de naam van alle vier de bandleden leerde, zijn aanpak is zo licht.
De optiek op de film is ongelooflijk verwarrend. De omgang met het verhaal van Freddie Mercury schuurt zo erg dat het nauwelijks van hem is, terwijl reframings - zoals Brian May's Highlander-nummer 'Who Wants To Live Forever' aangepast om over Mercury's AIDs-diagnose te gaan, omdat die titel de dingen nog meer verwarren, en dat is voordat je krijgt naar het achter de schermen gekibbel om Bryan Singer te vervangen door Dexter Fletcher na vreselijk on-set gedrag en beschuldigingen van seksueel geweld. Echt een verrassende kanshebber.
7. Groen boek
In een jaar met zoveel sterk gemotiveerde verkenningen van ras en vooroordelen op unieke manieren, is het verschrikkelijk dat Green Book erin slaagde een Oscar-nominatie binnen te sluipen. Witte schuldgevoelens zijn al decennia lang de standaardmanier om met racisme om te gaan in Hollywood en de Academie is er dol op (zoals velen hebben opgemerkt, Green Book is in veel opzichten een omgekeerde Driving Miss Daisy), maar anno 2019 voelt het nogal verouderd aan.
Het is niet verwonderlijk dat de film van Peter Farrelly aan alle kanten controversieel is geweest - van het verhaal over Don Shirley voor het slapengaan tot de opmerkingen van schrijver (en echte zoon van het personage van Viggo Mortensen) Nick Vallelonga - maar in wezen is het gewoon geen erg indrukwekkende foto. Er zijn spelprestaties en een luchtigheid in de omgang met het verhaal, maar dat berooft het vaak van dieper commentaar; Shirley's homoseksualiteit wordt gedolven voor meer "verschil" in plaats van karakter. Het hele doel van Green Book is om het publiek - vermoedelijk blank - een slecht gevoel te geven, maar daarmee verzoend, met manipulatieve muziek en een "aw gee" verlossende boog voor Mortensen, en dat is echt niet genoeg.
6. Vice
Vice opent door te zeggen dat de stilste persoon in de kamer ook de slimste is, en gaat vervolgens twee uur door met schreeuwen over hoe slim hij is. Christian Bale gaat all-in als Dick Cheney en heeft fantastische steun van een The Master-channeling Amy Adams, karikaturale Sam Rockwell en slijmerige Steve Carrell, maar hun inspanningen zijn verspild wanneer de regie van Adam McKay zo tegenwerkt. Zijn stijl van het constant breken van de vierde muur is in eerste instantie vermakelijk, maar maakt het hem uiteindelijk onmogelijk een juist punt te maken. Net als bij The Big Short over de financiële crisis ervoor, investeert dit veel tijd waardoor Dick Cheney ingewikkelder lijkt dan hij hoeft te zijn, zodat hij het vervolgens met plezier kan vereenvoudigen om het aan de massa uit te leggen; het is interessant maar nauwelijks verhelderend.
Een postcredescène waarin de film Fast and the Furious noemt omdat het lege entertainment is, kan aantrekkelijk zijn voor Academy-kiezers, maar komt verachtelijk over aangezien Vice werd gemaakt door de regisseur van Anchorman: The Legend Continues.
5. De favoriet
Yorgos Lanthimos is een regisseur die verdeeldheid zaait. Zowel The Lobster als The Killing of the Sacred Deer zijn kritische lievelingen, maar voor velen kan zijn monotone, zwarte komische bezorging te beklemmend zijn. Gelukkig is hij met The Favourite alleen bezig met het leiden van taken, wat betekent dat zijn inspanningen wat meer gefocust kunnen zijn. Dit is een decadente film, een weelderige, gestileerde recreatie van het Engeland uit de jaren 1700 vol met rare dierenspelletjes en fysieke machtsspelletjes, gefilmd met fisheye-lenzen die het gevoel geven dat dit een koninklijke film is. Het kerntrio van uitvoeringen van Olivia Colman, Emma Stone en Rachel Weisz is de beste carrière voor elk, en als er geen winnen op de avond is, is dat alleen te danken aan de kwaliteit van de competitie.
Het is gewoon jammer dat The Favorite, ondanks alle visuele en technische majesteit, geen erg boeiend verhaal heeft om aan vast te houden. Het gekibbel tussen koningin Anne en haar naaste vertrouwelingen escaleert gepast, maar de droogte van de levering dient als een barrière.
Pagina 2 van 2: de beste films genomineerd voor beste film
1 2