Optimisme. Dit was het bepalende thema van Star Trek toen het voor het eerst werd gemaakt, en die filosofie onderscheidt het van zoveel van de andere sci-fi die er zijn. We hadden gevaar, we hadden donkere afleveringen, we hadden een tragedie, maar de boodschap van hoop, diversiteit en wijsheid waarin de maker van de show, Gene Roddenberry, geloofde, klinkt nog steeds door in alle shows en films die daarna kwamen.
Nu we 2017 ingaan, in een land dat op het punt staat een enorme verandering door te voeren, is het een perfect moment om afleveringen te bekijken die ons eraan herinneren dat alle kleine tendensen tegenwoordig aan de oppervlakte komen, ongeacht waar men politiek staat, zal op een dag vervagen en achterblijven terwijl we een opwindende toekomst tegemoet gaan. Dat is wanneer we klaar zijn om te verkennen, en dat is volgens Star Trek ons lot.
Dus hier, met een paar keuzes uit elke Star Trek TV-serie, zijn er 15 afleveringen die je hoop geven voor de toekomst.
15 The Corbomite Manoeuvre (The Original Series)
Hoewel dit niet de eerste aflevering was die werd uitgezonden, was dit de eerste aflevering zonder pilootopname voor de originele Star Trek-serie, en gaf ons een van Kirk's beste citaten. "… het grootste gevaar waarmee we worden geconfronteerd, zijn wijzelf, een irrationele angst voor het onbekende. Maar er bestaat niet zoiets als het onbekende, alleen dingen die tijdelijk verborgen zijn, tijdelijk niet begrepen."
Het is de leidende filosofie van Star Trek, en het kan niet duidelijker zijn wanneer het schip wordt geconfronteerd met een machtige alien genaamd Balok die weigert te geloven dat ze vreedzaam zijn en ze tien minuten de tijd geeft om "voorbereidingen te treffen" voor hun dood. Maar Kirk noemt Baloks bluf met een van zijn eigen bluf: de fictieve, destructieve corbomite. De grote onthulling, dat Balok een kleine, eenzame alien is die hun bedoelingen testte, laat zien dat Star Trek zelfs op zijn vroegst niet ging over het vechten tegen vijanden, maar over het sluiten van vriendschap met hen.
Zelfs springerige luitenant ("Ik stem dat we het opblazen!") Bailey ziet uiteindelijk het licht, en vrijwilligers om bij Balok te blijven zodat de twee soorten informatie en cultuur kunnen uitwisselen. Ze gaan de zonsondergang tegemoet, terwijl de Enterprise zijn missie voortzet om nieuw leven en nieuwe beschavingen te verkennen, en dapper te gaan … nou, je kent de rest.
14 Conundrum (The Next Generation)
Dit is een leuke, vooral omdat Ensign Ro en Riker, die elkaar altijd naar de keel hebben gezeten, in de zak belanden.
Er gebeurt iets en in een oogwenk verliest iedereen op het schip (zelfs Data) zijn identiteit; ze weten nog steeds hoe ze apparatuur moeten bedienen, maar weten niet wie ze zijn. Wat we wel en niet weten, is dat er één bemanningslid onder hen is die er niet eerder was.
Ze krijgen de computer weer aan en leren wie ze zijn (samen met een identiteit voor onze vreemdeling, commandant Kieran MacDuff), en dat ze het einde naderen van een lange, wrede oorlog met de Lysiërs. Wanneer hun vijand nadert, aarzelen Picard en zijn officieren: er voelt iets niet goed. MacDuff staat erop dat ze schieten, en proberen zelfs Worfs krijgersinstinct uit te buiten, maar Worf is nog steeds een Starfleet-officier en de ethiek en filosofie van de bemanning winnen zelfs het bewijs. Ze zullen het niet doen, zelfs als ze niet weten wie ze zijn, omdat ze weten dat het verkeerd is. Mededogen triomfeert.
Hebben we ook al gezegd dat Riker en Ro seks hebben?
13 ontdekkingsreizigers (Deep Space Nine)
Deep Space Nine was niet altijd de meest vrolijke show, maar deze aflevering illustreert het enthousiasme voor ruimteverkenning dat altijd een kenmerk van de franchise is geweest.
Sisko keert terug van Bajor, helemaal in vuur en vlam met Bajoran lichtschepen, en besluit er een te bouwen. Dit is geen Sisko die we gewend zijn: Dax wijst erop dat hij niet zo opgewonden is geweest sinds hij Jake's kinderkamer heeft gebouwd. Het is opwindend om Sisko te zien, een man die zo vaak gebukt gaat onder zijn eigen verleden, opgewonden over een project en er zoveel plezier mee heeft, en het schip zelf is een uitbarsting van oranje in zowel de zeilen als het interieur, een zonnige, vrolijke kleur niet veel gezien in de donkere gangen van het ruimtestation.
We krijgen de band tussen vader en zoon (altijd op zijn best met de Sisko's), een ouderwets avontuur en de overwinning aan het einde, wanneer ze helpen bewijzen dat oude verhalen over Bajoran ruimtevaart waar zijn. En Jake's reis als schrijver begint hier ook, een pad naar de toekomst begonnen op een voertuig uit het verleden.
12 Whom Gods Destroy (TOS)
De Enterprise arriveert bij het Elba II-asiel, waar de laatste 15 crimineel gestoorde mensen in de melkweg onder de hoede zijn van dokter Donald Corey. Kirk, bij uitstek hoopvol, brengt een revolutionair nieuw medicijn dat hun aandoeningen zal genezen.
Maar de gevangenen hebben het asiel al overgenomen, onder leiding van voormalig Federatieheld Garth van Izar. Eens een rolmodel voor Kirk, wordt hij nu zijn vijand, waarbij hij Corey en Kirk martelt, Spock bedreigt en wreed laat zien hoe onnodig hij zijn eigen medeplichtigen vindt. Hij is ook in staat om van vorm te veranderen en vindt het leuk om zowel Kirk als Spock voor de gek te houden door zich voor te doen als elk van hen.
Op een gegeven moment wordt Spock geconfronteerd met twee Kirks, die allebei het tegenteken eisen dat Scotty ertoe zal brengen de schilden van de Enterprise te laten zakken en ze op te stralen, en wanneer een Kirk suggereert dat Spock ze allebei neerschiet, omdat dit de enige manier is om de veiligheid van de Enterprise te verzekeren. het schip, Spock weet dat het het echte is en Garth wordt opgepakt. De schoonheid ervan? In plaats van gestraft te worden, wordt Garth genezen, en aan het einde zien we dat criminele waanzin zal worden weggevaagd. Een toekomst zonder gewelddadige gekken klinkt best goed.
11 Terra Prime (Enterprise)
Enterprise was altijd een beetje een trieste zak, en de laatste aflevering voor de seriefinale begon met kommer en kwel. Een coalitie van planeten staat op het punt zich te vormen, maar Terra Prime, een xenofobe terroristische organisatie onder leiding van John Paxton (Peter Weller), wil niet dat het gebeurt. Paxton dreigt Starfleet Command te vernietigen tenzij alle aliens de aarde verlaten, en dwingt een ontvoerde Trip Tucker om aan zijn kapotte richtsysteem te werken.
Maar onze onverschrokken bemanning redt de dag. Tucker saboteert het wapen van Paxton zodat het onschadelijk in de Stille Oceaan vuurt, en Archer redt de nog te vormen planetaire coalitie met een inspirerende toespraak. "We zijn allemaal ontdekkingsreizigers die willen weten wat er aan de horizon ligt, wat er buiten onze eigen kusten ligt. En toch, hoe meer ik heb meegemaakt, hoe meer ik heb geleerd dat het niet uitmaakt hoe ver we reizen of hoe snel we daar komen, De meeste diepgaande ontdekkingen gaan niet noodzakelijk verder dan die volgende ster. Ze zitten in ons, geweven in de draden die ons allemaal aan elkaar binden. Een laatste grens begint in deze hal. Laten we die samen verkennen. '
10 The Cloud (Voyager)
Dit, de vijfde aflevering van de serie, stelt Voyager prachtig vast. Ze komen een nevel tegen waarvan ze denken dat die hen van kracht kan voorzien (en inspireert Janeway's iconische "Er is koffie in die nevel!"), Maar beseft dan dat het een wezen is, en ze hebben het verwond, dus gaan ze terug om het te genezen. Qua filosofie en compassie zijn we precies waar we moeten zijn.
Maar het is zoveel meer. Janeway vestigt haar rol binnen de bemanning en speculeert dat de afstand van een traditionele kapitein hen of haar misschien niet goed van pas komt. Paris creëert zijn eerste holodekbar, Sandrine's. Harry Kim verbreekt het protocol en nodigt zijn kapitein uit om te socializen (ze is een poolhaai! Wie wist dat?). Chakotay stelt Janeway voor aan haar geestdier. De dokter, nog steeds een slechtgehumeurd hologram waarvan de audio kan worden uitgeschakeld, komt naar voren. En Neelix, voorheen woedend over het constante gevaar waarin hij en Kes worden geplaatst, krijgt het eindelijk en maakt zichzelf moreelofficier. Wat kijkers leren, is dat Voyager NIET Gilligan's eiland in de ruimte is. Ze willen naar huis, maar ze zijn nog steeds ontdekkingsreizigers. En we zullen alle traditionele Trek-avonturen beleven die we van deze samengegooide crew verwachten, ongeacht hoe ver ze van huis zijn.
9 I, Borg (TNG)
Wat hebben we altijd geleerd over de Borg? Weerstand is zinloos en ze hebben geen individualiteit. Kijkers hadden het al gezien wanneer verzet NIET zinloos was: de Borg ontvoerden Picard, veranderden hem in Locutus, doodden veel mensen en brachten enorme schade toe aan de vloot. Picard werd gered en gerehabiliteerd, maar dat veranderde niets aan onze kijk op de Borg, behalve dat ze nu niet helemaal ondoordringbaar waren. Wat de dingen echt veranderde, was Hugh.
Hugh werd gered (en genoemd) door de bemanning van de Enterprise, en hun plan was om hem te infecteren met een virus dat het hele Collective onherstelbaar zou beschadigen. Dr. Crusher, die een 'doe geen kwaad'-eed had afgelegd, maakte bezwaar, en toen LaForge langzaam een vriendschap met Hugh vond, begon hij het ermee eens te zijn. Picard en Guinan, beiden slachtoffers van Borg-vernietiging, waren onvermurwbaar om door te gaan, totdat ze hem uiteindelijk rechtstreeks onder ogen kwamen en iets leerden dat ze niet wilden leren: Hugh was een persoon.
Deze aflevering gaf ons niet alleen de werkelijke hoop dat de Borg op de een of andere manier verlost zou kunnen worden, het leerde ons ook dat slachtoffers kracht en empowerment kunnen vinden in mededogen en hun eigen menselijkheid.
8 A Taste of Armageddon (TOS)
Dit is een van die klassieke Trek-afleveringen die Captain Kirk de reputatie geven dat hij tegen buitenaardse samenlevingen botst.
De Enterprise is gewaarschuwd voor Eminiar VII, omdat ze in oorlog zijn met Vendikar. Op aandringen van een prikkelende, irritante diplomaat straalt Kirk toch naar beneden met een team, maar ziet geen tekenen van een door oorlog verscheurde stad. De oorlog wordt hier virtueel gevoerd, en slachtoffers melden zich bij desintegratiestations als ze ‘geraakt’ zijn. Mensen sterven; de samenleving houdt stand.
Maar Kirk maakt bezwaar. Door oorlog beschaafd te maken, heeft de motivatie om er een einde aan te maken geen urgentie. Dan wordt de Enterprise geraakt, en Kirk wordt gevraagd zijn bemanning neer te stralen en ze te laten rapporteren voor desintegratie. Gaat niet gebeuren, zegt Kirk, en dan schakelt hij in. Hij vernietigt de computers die de oorlog voor hen voeren, en wanneer de leiders van de planeet in paniek raken, zegt hij dat ze Vendikar moeten bellen en kijken wat ze kunnen doen om vrede te sluiten. Slechtgehumeurde diplomaat straalt naar beneden om te helpen.
Wat is hier zo optimistisch over? Wanneer de twee planeten worden geconfronteerd met de wreedheid van oorlog, beëindigen ze een strijd die al 500 jaar aan de gang is. Geopende ogen brengen wijsheid. Goed gedaan, Jim!
7 Laat dat je laatste slagveld zijn (TOS)
Op het eerste gezicht lijkt dit een behoorlijk pessimistisch verhaal. Het verhaal concentreert zich op twee dodelijke vijanden, Lokai en Bele (gespeeld door Lou Antonio en Frank Gorshin, The Riddler op Batman). De twee mannen hebben geen ruimte voor compromissen, ondanks het feit dat ze de laatste bewoners zijn van wat ooit een bloeiende samenleving was (al weten ze dat nog niet).
De gimmick, zoals elke goede Trek-fan weet, is dat ze, hoewel ze hetzelfde 'ras' lijken, dat niet zijn, en hier komt het optimisme om de hoek kijken. Ze staan versteld van het onvermogen van de Enterprise-crew om hun verschillen te zien: een is wit aan de rechterkant, één is wit aan de linkerkant. Duh!
Hoewel de twee partijen onverenigbaar blijven, zit de echte les in de manier waarop de bemanning reageert. Het verschil dat deze twee buitenaardse wezens zo onoverkomelijk vinden, de moeite waard om om te vechten, is iets dat de bemanning helemaal niet ziet. Ze blijven verbijsterd door de strijd, omdat ze al lang geleden hun vijandigheid hebben laten varen om er anders uit te zien dan elkaar. In de toekomst van Star Trek is geen ruimte voor vooringenomen onzin.
6 Basics (VOY)
De bemanning van de Voyager, die al belegerd werd, bereikt een nieuw dieptepunt wanneer de Kazon het schip overneemt (geleid door de verraderlijke maar altijd plezierige Seska) en de bemanning op een onherbergzame planeet zet. Het ziet er somber uit. Maar Janeway wordt, net als Kirk, nooit neergeslagen en verzamelt haar bemanning. Onderdak en water komen op de eerste plaats, samen met het behouden van de hoop dat ze ZULLEN worden gered.
Het werkt. Ze vinden een manier om te overleven en te gedijen, en vooral bewijzen dat deze bemanning altijd bij elkaar zal blijven. Ze maken vijanden van een inheemse soort, maar een goed getimede redding uit Chakotay helpt een vriendschap te smeden wanneer hij een van hen redt. Tom Paris, op een missie elders, rekruteert hulp, en het meest verbazingwekkende van alles is dat een van de helden van de dag Lon Suder (de intense Brad Dourif) blijkt te zijn, een verloste moordenaar die uiteindelijk zijn leven opoffert voor de bemanning.
We leren dat zelfs onder de meest verschrikkelijke, gedoemde situaties een bemanning kan samenkomen en zegevieren, en zelfs een moordenaar kan worden verlost. Dat moment waarop de Starship Voyager weer in zicht komt, gaat ons hart gewoon omhoog.
5 Het innerlijke licht (TNG)
Een doorbraak, mooie aflevering van televisie in het algemeen, "The Inner Light" vertelt het verhaal van een verloren beschaving. Een sonde slaat Picard uit, waardoor hij de ervaring van zijn hele leven krijgt als Kamin van de planeet Kataan. Hij heeft kinderen en kleinkinderen, hij beleeft een vol, rijk leven, en hij is getuige van de naderende ondergang van de planeet en het uitzenden van de sonde die de Enterprise bereikt, eeuwen later.
Het is een tragedie, maar een betekenisvolle, en herinnert ons eraan dat de schoonheid van de wereld zit in wat we meenemen. Picard is met deze herinneringen begiftigd - en we zullen zien dat dit hem in toekomstige afleveringen zal beïnvloeden - en de planeet, hoewel al lang geleden, leeft in hem voort. De dood is niet definitief, als we de herinnering aan wat verloren is in de toekomst meenemen.
Na zijn diepgaande ervaring met de sonde krijgt hij een tastbaar aandenken: de fluit die hij speelde als Kamin, samen met de herinnering aan het deuntje dat hij erop speelde. (In 2006 betaalde een koper $ 40.000 voor die propfluit, wat bewijst dat de kijkers net zo sterk werden getroffen als Picard.)
4 Afgezant (DS9)
Dit zijn misschien wel de beste van alle seriepremières in de Star Trek TV-canon.
Het begint met een herhaling van de slag om Wolf 359, waar onze nieuwe hoofdpersoon, Benjamin Sisko, zijn vrouw verliest in de strijd. Hij is een neergeslagen man, misschien alleen gered door zijn liefde voor zijn zoon Jake. Hij is toegewezen aan Deep Space Nine, maar is niet enthousiast.
En dan begint het allemaal te gebeuren. Sisko ontmoet een Bajoran bol die hem een van de diepste waarheden over verdriet leert. Het armoedige, donkere station begint zich te vullen met een onweerstaanbare bemanning: de innemende Miles O'Brien, wiens talenten eindelijk goed kunnen worden gebruikt, de magnetische Dax, een oude ziel in een jong lichaam, en Odo, een op gerechtigheid gerichte shapeshifter. Er zijn ook de jeugdige, gretige avonturen zoals we Dr Bashir zijn, de badass Kira Nerys (die ons aan Ensign Ro doet denken), en Jake, de helft van de meest realistische en sympathieke ouder-kindrelatie in de hele franchise. Er is ook de allereerste Ferengi-hoofdpersoon, Quark, die ons laat zien dat alles mogelijk is. Voor de donkerste show in de groep begint het heel helder.
3 Darmok (TNG)
Naast het verstrekken van enkele van de beste afleveringcitaten ooit, geeft "Darmok" ons een uniek verhaal, een nobele strijd en gastspeler Paul Winfield, alles in één.
Het begint wanneer de Enterprise een schip vol buitenaardse wezens ontmoet met wie ze niet kunnen communiceren. Ze kunnen individuele woorden identificeren, maar ze lijken nergens op te slaan, en de Tamarianen lijken net zo gefrustreerd als ze zijn. Dan stralen de Tamarianen plotseling hun eigen kapitein en Picard naar de planeet beneden.
Terwijl de bemanningen hierboven kibbelen, komen Picard en Dathon, de buitenaardse kapitein, in een partnerschap. Ze zijn er om een beest te bevechten, en om een oud verhaal na te leven waarin twee vijanden hun krachten bundelden en vrienden werden. Uiteindelijk vinden ze een manier om te communiceren en vinden ze wederzijds respect. Wanneer de Tamariaanse kapitein wordt vermoord, rouwt Picard om hem, en uiteindelijk begrijpt hij dat Tamarianen communiceren door middel van metafoor, vertelt hij hen over Dathons dappere daden. Hoewel de kosten tragisch waren, is er een vriendschap ontstaan. Moed en vertrouwen zijn de waarden van de dag, samen met de wens om contact te maken met mensen die we niet begrijpen.
2 The Devil in the Dark (TOS)
Een van de beste eigenschappen van Star Trek is de manier waarop hij naar vijanden kijkt: soms moet je jezelf in andermans schoenen verplaatsen. Kirk, normaal gesproken een man van impulsieve actie, doet precies dit wanneer de Enterprise wordt opgeroepen om een wezen te stoppen dat mijnwerkers op Janus VI doodt.
Kirk en Spock confronteren het wezen en verwonden het, en realiseren zich dan dat het intelligent is. In plaats van wraak te nemen, tonen ze mededogen. McCoy geneest het en dan gebruikt Spock een geestversmelting om ermee te communiceren, en ontdekt dat ze een Horta is en dat de mijnwerkers onbedoeld haar eieren hebben vernietigd. Uiteindelijk hebben we vrede en een mooie relatie met de minderjarigen en de Horta, waar zij en haar jongen tunnels maken voor gemakkelijke toegang, en de minderjarigen plukken de vruchten.
Hetzelfde thema duikt op in "Arena", wanneer Kirk wordt gedwongen om een Gorn te bevechten en hem bijna verslaat, en dan zijn gigantische hagedisschoenen net lang genoeg neerzet om te weigeren te doden en zo beide schepen te redden van de ondergang. Deze filosofie is een van de bepalende principes van Star Trek, en een groot deel van waarom het nog steeds ongeveer 50 jaar later is.
1 All Good Things … (TNG)
Aan het begin hiervan, de laatste aflevering van Star Trek: The Next Generation, vertelt Q aan kapitein Picard dat hij verantwoordelijk is voor de vernietiging van de mensheid, dat Picard een fout had gemaakt die zo kolossaal was dat het leven op aarde zal voorkomen. Downer!
Picard wordt vervolgens door drie verschillende tijdsperioden geslingerd: het begin van de vlucht van de Enterprise, toen hij voor het eerst de stoel van de kapitein nam en Tasha nog aan boord was; de tijd die hij ziet als het heden; en zijn hoge leeftijd, wanneer hij tekenen van het Irumodisch Syndroom begint te vertonen en een wijngaard op aarde verzorgt.
Maar Picard, zoals we weten, is een superheld. Hij verzamelt zijn bemanning in alle drie de perioden, waarbij Q hem de hele tijd prikkelt en treitert, en vindt een manier - op het allerlaatste moment, een dubieuze maar vaak voorkomende situatie in tijdreizen - om het universum te redden.
Dit is niet alleen hoopvol omdat hij de dag redt, maar vanwege wat hem in staat stelt om het te doen. "Die ene fractie van een seconde stond je open voor opties die je nooit had overwogen. Dat is de verkenning die je te wachten staat "Geen sterren in kaart brengen en nevels bestuderen, maar de onkenbare mogelijkheden van het bestaan in kaart brengen", zegt Q. Het is een mooie noot voor de show om door te gaan, en een passend eerbetoon aan de visie waarmee het allemaal begon.
___
De nieuwste serie in de franchise, Star Trek: Discovery, gaat later dit jaar in première op CBS.