(Dit is een recensie van The Americans seizoen 3, aflevering 3. Er zullen SPOILERS zijn.)
-
Terwijl The Americans seizoen 3 induikt, is één ding duidelijk geworden: de show heeft een kant van zichzelf ontdekt die in staat is om echte, onderscheidende waterkoelere momenten te leveren die verrassen, choqueren en misschien een paar kriebels veroorzaken. Vorige week was het de bloedstollende intensiteit van Philip en Elizabeth die een manier vonden om van Annelise's lijk te ontdoen. Deze week wordt Philip gevraagd om zijn vaardigheden op de levenden te testen, aangezien de verwondingen die Elizabeth opliep tijdens de seizoenspremière het punt hebben bereikt dat een beetje doe-het-zelf-tandheelkunde nodig is.
Het moment is zenuwslopend; het kwellende tempo en de visuele botheid zijn voldoende om de kijker te laten terugdeinzen en zich te haasten om de volgende tandartsafspraak te annuleren. Maar het is ook een andere blik op de vreemde plaatsen en momenten waar intimiteit uitbreekt in het huishouden van Jennings. Nadat Philip de beledigende tand bij de eerste poging niet kan verwijderen, leunt hij Elizabeth zachtjes achterover in hun geïmproviseerde tandartsstoel, terwijl ze zichzelf stabiliseert door beide handen op zijn borst te leggen. De scène had kunnen blijven hangen bij de tang die de verbrijzelde tand eruit wrikte, maar in plaats daarvan duwt regisseur Thomas Schlamme de scène nog dichterbij, kijkend in de ogen van Philip en Elizabeth, terwijl het in een ritme van ogen, tranen en bloed verandert. De combinatie en connotatie van alle drie leest als een perfecte inkapseling van de serie tot nu toe.
Als je van daaruit achteruit werkt, levert 'Open House' de ene mooie compositie na de andere op. In het bijzonder de momenten voorafgaand aan het verwijderen van de tanden en de met spanning gevulde, zeer georganiseerde achtervolgingssequentie die Elizabeth voor de tweede keer dit seizoen een adem wegneemt van angst.
De achtervolging komt overeen met de bewustwordingstraining die Hans (Peter Mark) heeft ondernomen, terwijl Elizabeth de vaardigheden die ze bijbrengt goed gebruikt, een staart opmerkt en snel afleidt dat zij en Philip worden gevolgd. Een snelle sprong uit de auto en later om hulp roepen, en Elizabeth ontvangt pakketten door het passagiersraam, terwijl agent Aderholt (Brandon J. Dirden) Gaad smeekt om de bevelen van de CIA te negeren en een wegversperring uit te vaardigen.
De actie is zo boeiend en er zijn zoveel verschillende met spanning gevulde elementen doorheen geweven dat het gemakkelijk kan zijn om te missen hoe goed het verhaal wordt verteld vanuit een visueel perspectief. De angst dat Elizabeth wordt gevolgd wordt steeds erger naarmate haar achtervolgers dichterbij komen. De scène speelt zich af alsof ze vastzit in de auto, ook al beweegt hij en heeft ze er nog steeds de controle over. Er is een gevoel van opsluiting dat wordt versterkt als Elizabeth zich een weg baant door het zwaardere verkeer, waar de overweldigende claustrofobie ook het middel wordt om te ontsnappen.
Maar Schlamme en zijn cameraman brengen de verschuivende machtsverhoudingen over door middel van een briljant schot waarin Elizabeths achtervolger zalig onbewust blijft dat hij wordt achtervolgd. Terwijl ze voor een rood licht wacht, tuurt Elizabeth in haar achteruitkijkspiegel. Het schot slaat over om de CIA-agent te laten zien die bij het volgende stoplicht wacht, maar een rekfocus verschuift de aandacht van de agent naar de naamloze, gezichtsloze persoon in de auto achter hem. De kracht van dat schot wordt vervolgens verdiept, omdat het geluid van interferentie letterlijk over de radio's van de agenten komt, waardoor hun intermitterende gekrijs wordt onderbroken om te laten zien hoe volledig de machtsdynamiek van de situatie is veranderd.
Vanuit een meer figuurlijk standpunt duiden de verschuivingen in focus, scherptediepte en doordringend gevoel van claustrofobie op de relatief kleine afstanden tussen de achtervolger en de achtervolgers. Het gevoel van een korte afstand grijpt terug op Gaads ontmoeting met Elizabeth in de seizoenspremière, maar het versterkt ook de intensiteit van de non-verbale uitwisseling tussen Philip en Elizabeth terwijl hij worstelt om haar tand te trekken. De boodschap is duidelijk: er kijkt altijd iemand. Er zal pijn, tranen en bloedvergieten zijn.
Natuurlijk wordt het trekken van Elizabeths tand voorafgegaan door Philip's ongemakkelijke gesprek met Paige, waar ze voor de tweede keer dit seizoen commentaar geeft op de oneven uren die haar ouders houden - hoewel minder direct dan haar moeder te vragen of Philip een affaire had. Philip verontschuldigt zich dat hij zo vaak weg was, maar Paige antwoordde: 'Ik ben eraan gewend.' De beknopte uitwisseling tussen dochter en vader is een ander voorbeeld van een verschuivende machtsdynamiek die weer een kloof creëert binnen het huishouden van Jennings. Dit keer met Henry (laten we het horen voor de groeispurt en krakende stem van Keidrich Sellati) die vermaand werd voor het bewaren van een gescheurde foto van Sandra Beeman in bikini door zijn oudere zus, die de was doet - zogenaamd de rol van ouder op zich nemen bij afwezigheid van Philip en Elizabeth.
Paige's opmerkingen wijzen op de scheiding die ze ziet tussen ouder en kind, vooral hoe het in haar huis lijkt alsof de ouders veel meer op elkaar letten dan op hun kinderen, die vaak aan hun lot worden overgelaten. foto's van Sandra Beeman, blijkbaar. Paige heeft niet per se ongelijk; haar ouders lijken belachelijk vaak weg te zijn. Maar wat het seizoen doet, is het evenwicht tussen de verwaarlozing van Philip en Elizabeth door ouders en de ondragelijke en emotionele beslissing die ze moeten nemen over Paige's toekomst.
De scheiding tussen ouder en kind wordt duidelijk door de keuze die boven hun hoofd hangt en de manier waarop Gabriel zich tussen Philip en Elizabeth heeft ingeklemd, waardoor de onenigheid wordt vergroot door een beroep te doen op de ene ideologie boven de andere. Als er hoop is, komt dat door het diepere begrip tussen de twee, samengevat in de scène van het trekken van tanden, maar veel rijker onderstreept in een verbazingwekkende opname waarin Philip Elizabeth omhelst na haar schrijnende nacht om de CIA te ontwijken.
Het is donker; het tafereel wordt voornamelijk verlicht door de televisie op de achtergrond, waardoor Philip en Elizabeth donkere vormen worden die naar elkaar toe bewegen. Terwijl de twee silhouetten één worden, speelt het volkslied terwijl een Amerikaanse vlag op het scherm wappert. Er is een kort gevoel van eenheid tussen man en vrouw dat wordt ondermijnd door het openlijke voorbeeld van de krachten waartegen zij het opnemen. Bovendien is de tandextractie in afwachting. Het station tekent misschien af voor de nacht, maar voor de Jenningses is het werk nooit af.
De Amerikanen gaan aanstaande woensdag verder met 'Dimebag' @ 22:00 op FX.
Foto's: Craig Blankenhorn / FX