The Imitation Game is een fantastisch stuk historisch theater dat zijn filmische identiteit nooit volledig omarmt.
The Imitation Game legt een weinig bekend deel van WO II bloot: de uiterst geheime zoektocht van wiskundige Alan Turing (Benedict Cumberbatch) om het nazi-gecodeerde berichtensysteem te kraken dat bekend staat als "Enigma". Werkend in Bletchley Park samen met andere ervaren codebrekers zoals Hugh Alexander (Matthew Goode) en de uniek begaafde Joan Clarke (Keira Knightley), stelt Turing een radicaal concept voor: het bouwen van een 'denkmachine' die het Duitse systeem kan overtreffen.
Alans grootste obstakel blijkt echter zijn eigen geest te zijn. Met weinig sociale vaardigheden en weinig respect voor het intellect van anderen, raakt Turing al snel geïsoleerd van de groep, met wolven als commandant Alastair Denniston (Charles Dance) die wachten op een gelegenheid om zowel hem als zijn werk af te breken. Door het geduld en de compassie van zijn mede-codekrakers leert Alan langzaamaan het sociaal-politieke spel te spelen dat hem zal helpen zijn kritische visie te bereiken. Maar het verslaan van Enigma blijkt slechts één grote uitdaging te zijn in het tragische leven van een excentriek genie.
Gebaseerd op het cruciale boek, Alan Turing: The Enigma van Andrew Hodges, is The Imitation Game een film die erin slaagt nieuwe inzichten te bieden in het uitgeputte WWII-filmsubgenre, ondersteund door een aantal fantastische uitvoeringen van een geweldige cast. Hoewel het script en de uitvoeringen misschien sterk zijn, is de film niet alles wat het op filmisch niveau kan zijn, en biedt het een van de meer oninteressante portretten van de oorlog zelf op het scherm.
De Noorse regisseur Morten Tyldum (Headhunters) is op zijn best als hij de film opvoert als een toneelstuk. De compositie van de scène is eenvoudig, de cinematografie helder en modern, en het productieontwerp is een passende terugkeer naar het WO II-tijdperk. Tyldum laat de acteurs elke scène uitwerken met weinig inbraak, en als gevolg daarvan zijn de meeste interacties op het scherm tussen personages intrigerend om te zien.
Wat niet zo intrigerend is, is de afbeelding van de oorlog buiten de academische missie in Bletchley. Een combinatie van stock footage en militaire sequenties die op een spelbord lijken, zouden WO II-veldslagen moeten weergeven - en mogelijk de discrepantie tussen de voorstellingen van de codebrekers over gevechten en de feitelijke realiteit van de oorlog. Het zien van goed geënsceneerde scènes van gesprekken naast goedkoop ogende recreaties van oorlogsvoering creëert in feite de sfeer van het kijken naar een goed uitgevoerde (maar gebudgetteerde) BBC-docudrama, in plaats van een grote film. Het is geen deal-breaker van welke aard dan ook, maar het is genoeg om te voorkomen dat The Imitation Game echt de hoogste niveaus van filmische grootheid bereikt als film - in plaats van te dienen als een sterke acteurspresentatie.
De film vertegenwoordigt het eerste lange script van schrijver Graham Moore, en zelfs met de gebruikelijke biopic kritiek (bepaalde vrijheden genomen, bepaalde informatie overgeslagen of weggelaten), is het nog steeds een behoorlijk effectief verhaal. Met behulp van een flashback-framing-apparaat (Turing's naoorlogse problemen, zijn heldendom in oorlogstijd en jeugdtrauma's), krijgen we een solide personage dat door de lijn wordt gevolgd hoe dit excentrieke genie altijd werd gehinderd door zijn eigen excentriciteiten, waaronder een 'Asperger-achtig' persoonlijkheid en gesloten homoseksualiteit - waarvan de laatste door de Britse wet van die tijd als een misdaad werd beschouwd.
Met een solide centrale focus op Alan - en omgekeerd een thematische focus op de beloningen van genialiteit versus de kosten - is Moore vrij om dingen een beetje open te stellen, door veel humor en dieper inzicht te vergaren via andere personages die Turing omringen. Net als de sterrenrol van Cumberbatch als een fictieve iconische Brit ( Sherlock ), zit het meeste plezier van The Imitation Games in hoe normale individuen reageren op deze ongelooflijk abnormale man.
Daartoe roept Cumberbatch een deel van zijn maniertjes van Sherlock-personages op, maar slaagt erin ze met veel meer nuance en subtieler uit te werken om een veel dieper inzicht te geven in de complexe man die Alan Turing was. Het zou gemakkelijk zijn om de uitvoering af te doen als een Sherlock-knock-off (en slimme kijkers doen precies dat), maar als je de rol onafhankelijk bekijkt, is het best goed en verdient het een aantal (zo niet alle) prijzen.
Matthew Goode (Watchmen) en Keira Knightley (Atonement) blijken fantastische ondersteunende folies te zijn voor Cumberbatch. Goode straalt zacht zelfvertrouwen, charme en goed gelaagde angst uit als het persoonlijkere genie, Hugh Alexander, en de relatie tussen hem en Turing blijkt een solide secundaire boog van het verhaal te zijn. Evenzo heeft Knightley een schattige charme en een sterke kalmte als een briljante vrouw die in een seksistisch tijdperk leeft. Haar interacties met Cumberbatch (hoewel ze misschien het echte Joan / Alan-verhaal verfraaien) helpen dingen te gronden en bieden toegang tot andere aspecten van Turnings persoonlijkheid (slecht en goed), afgezien van zijn geprezen genie. Inderdaad, het kijken naar Turing's poging om te socialiseren met Hugh en Joan is vaak net zo aangrijpend als het kijken naar het trio dat probeert de Enigma-puzzel te kraken.
De grotere ondersteunende cast bestaat uit ervaren acteurs zoals Charles Dance (Game of Thrones) en Mark Strong (Tinker Tailor Soldier Spy) - evenals jongere kwaliteitsacteurs zoals Allen Leech (The Tudors), Rory Kinnear (Skyfall) en Matthew Beard (An Education). Ongeacht hun respectieve ervaring, alle acteurs lijken moeiteloos hun respectieve personages tot leven te brengen en functioneren met pittige humor als een ensemble. Leech en Kinnear krijgen een aantal bijzonder interessante subplots om uit te spelen, en doen dat met zoveel controle en subtiel dat het in het begin misschien moeilijk te herkennen is (het kenmerk van geweldige personage-acteurs). Ten slotte geeft de jonge acteur Alex Lawther een breakout-optreden als de jonge versie van Turing die worstelt door een cruciaal punt in zijn leven.
Uiteindelijk is The Imitation Game een fantastisch stuk historisch theater dat zijn filmische identiteit nooit volledig omarmt. Alleen al het onderwerp onderscheidt het als interessanter en inzichtelijker dan de gemiddelde filmmemoires - en in combinatie met de uitvoeringen van Cumberbatch en Co. is het absoluut een winnaar. Met een beperkt filmbereik zou het echter geen schande zijn als je deze in de bioscoop zou missen en in plaats daarvan zou wachten op de thuisrelease; maar als je een voorsprong wilt nemen in de awards-race van 2015, is dit zeker een bezichtiging vereist.
AANHANGWAGEN
Het imitatiespel wordt nu in beperkte uitgave gespeeld. Het wordt de komende weken uitgebreid naar een grotere release - kijk in uw plaatselijke theater voor vertoningen. De film is 114 minuten lang en is beoordeeld als PG-13 voor sommige seksuele verwijzingen, volwassen thematisch materiaal en … "historisch roken".
Volg ons en praat films @screenrant of @ppnkof
Onze beoordeling:
4 van de 5 (Uitstekend)