De term "Florida Man" is alomtegenwoordig geworden met wilde, belachelijke en ongelovige verhalen van onbekwame criminelen die zich op de grens tussen obsceen en absurd bevinden. Een van die verhalen is de focus van de nieuwe Netflix-documentaire, The Legend of Cocaine Island, een documentaire over ware misdaad die een luchtig en vrolijk tintje geeft aan een genre dat vaak wordt bekritiseerd omdat het overdreven ziekelijk en gewelddadig is.
In de nasleep van de economische recessie die werd veroorzaakt door de huizenmarktcrash van 2008, deed Rodney Hyden wat iedereen zou doen wiens bestaan in gevaar was gebracht door de financiële omstandigheden; hij nam een lokale verhalenverteller op zijn woord en begon aan een zoektocht om een begraven schat op te graven, miljoenen dollars aan smokkelwaar. The Legend of Cocaine Island vertelt het waargebeurde verhaal van een alleman uit Florida die buiten het rijk van de wet, orde en gezond verstand ging in een poging om voor zijn gezin te zorgen. In het kielzog van een golf van gruwelijke, echte misdaaddocumentaires, is het verfrissend om een verhaal als dit te zien: even hilarisch en ongelooflijk als oprecht en empathisch, The Legend of Cocaine Island is op zijn zachtst gezegd een atypische documentaire.
Gerelateerd: 10 beste True Crime-shows op Netflix
Terwijl hij het debuut van de film op Netflix promootte, sprak regisseur Theo Love (Little Hope Was Arson) met Screen Rant over The Legend of Cocaine Island. Hij vertelt hoe verfrissend het is om een ander soort True Crime Doc te maken, door Rodney Hyden zelf te casten in de uitgebreide re-enactmentsequenties van de film, en deelt enig inzicht in het uitgebreide proces van het maken van een documentaire vanaf het begin.
De hete meme op dit moment typt de woorden "Florida Man" gevolgd door je verjaardag in een zoekmachine en post het eerste verhaal dat naar boven komt.
Theo Love: Die heb ik niet gezien. Dat is hilarisch!
Hoe trok dit "Florida Man" -verhaal uw aandacht?
Theo Love: Een paar jaar geleden was ik op zoek naar een documentair idee. Ik heb eerder een misdaaddocumentaire gemaakt, en dat vond ik leuk, maar ik wilde lichter materiaal, misschien een misdaad waarbij er niet echt een slachtoffer was. Zoals u weet, zijn er in Florida belachelijke criminele verhalen. Ik ging het konijnenhol van "Florida Man" -onderzoek in en kwam met al die ongelooflijke verhalen, maar toen ik Rodney's tegenkwam, was het bijna alsof het al als een film was gestructureerd. Het voelde alsof het verhaal slechts een scenario was dat klaar was om te worden gefilmd.
Iets anders dat ik hier leuk aan vind, is dat er heel weinig geweld in het verhaal zit. Soms word ik een beetje uitgelekt door True Crime Docs. Ze kunnen een beetje morbide zijn en ik krijg entertainment met waargebeurde verhalen over mensen die vreselijk worden vermoord. The Legend of Cocaine Island is verfrissend niet-gewelddadig, en dat vind ik leuk!
Theo Love: Dat vind ik ook leuk. Toen ik dit aan het maken was, bevond ik me in een soort donkere periode van mijn leven, en ik denk dat veel mensen in het hele land dat gevoel deelden, en ik wilde een verhaal maken dat niet in die donkere, deprimerende gebieden. Er zijn andere films en filmmakers die daar geweldig werk van maken, maar ik wilde een verhaal vinden dat waar was, maar belachelijk vermakelijk, en dat is wat ik kreeg met Rodneys verhaal. We hoefden niet naar een van de donkere gebieden te gaan om het als een film te laten voelen.
Het voelt op zoveel manieren echt als een film. Was er ooit de gedachte om een regelrechte feature te maken met dit verhaal, in plaats van het documentaire formaat dat je al kent?
Theo Love: Ja, die gedachte is er altijd. Ik heb altijd al een verhalende filmmaker willen worden, maar documentaires, er is iets zo uitzonderlijks aan hen waar ik van hou. Je kunt gewoon een camera pakken en beginnen met het filmen van iets of iemand, en je maakt al een documentaire. Toen we hiermee begonnen, was het maar een heel klein indie-project. Maar dat is het mooie van Netflix; ze hebben het hele documentairelandschap veranderd omdat ze langs zijn gekomen en indie-documenten hebben ondersteund en ze een enorme schijnwerpers hebben gegeven. Daar zijn we erg enthousiast over.
Er wordt dus veel nagespeeld in de film en Rodney speelt zichzelf. Kun je praten over het leiden van hem in die heropvoeringen? Heeft hij je ooit gezegd: "Nee, zo is het gebeurd", waardoor je een scène anders hebt opgenomen, of dat soort dingen?
Theo Love: Hij wilde in de film zijn om er zeker van te zijn dat deze authentiek en echt was. Dat wilde ik natuurlijk ook. Ik had geen betere acteur kunnen vragen. Er was iets met Rodney, vanaf de dag dat ik hem ontmoette, dat ik dacht: dit is het soort persoon dat je hoopt te vinden tijdens een casting. Hij had die filmster-kwaliteit niet voor hem. (lacht) Het was vanaf het begin een voor de hand liggende bron, en erg leuk. We hebben het fantastisch gehad met het maken van deze film. We gingen naar Puerto Rico. We propten allemaal in een piepklein vliegtuigje, en we waren allemaal doodsbang, Rodney zat daar. Hopelijk komt die energie over en hebben mensen het fantastisch om ernaar te kijken!
Heb je de heropvoeringen gemaakt op alle echte locaties waar ze in het echte leven plaatsvonden?
Theo Love: We hebben ons uiterste best gedaan. Er waren een paar situaties waarin ons de toegang tot film werd geweigerd. Vooral een plek waar een schat kan worden begraven. Dat verzoek werd afgewezen, dus we moesten een andere plek zoeken, maar het is op het eiland waar Rodney naar toe ging om de schat te vinden.
Een van de personages in de film, iemand die ik echt intrigerend vond, was Dee, AKA The Cuban. Zijn gezicht wordt tijdens al zijn interviews bedekt, maar hij is zo'n integraal onderdeel van het verhaal. Ik las dat hij je benaderde om in de film te spelen. Maar was er ooit bezorgdheid dat hij misschien geen spel was om zo te zeggen?
Theo Love: Ja. Ik had hem in geen van de nieuwsartikelen gezien. Er was niemand die toegang had gekregen tot deze persoon. En met een naam als 'The Cuban' leek hij gewoon een mythische figuur. We waren niet van plan achter hem aan te gaan, maar toen we contact begonnen te leggen met mensen met wie hij banden had, hoorde hij van het project en was hij een beetje boos dat niemand hem had geïnterviewd om zijn kant van het verhaal te krijgen! Dat vind ik bij veel misdaaddocumentaires; toegang krijgen is niet zo moeilijk als je misschien denkt, want iedereen wil zijn kant van het verhaal vertellen. Ik zeg tegen al mijn onderdanen: "Ik ga mijn uiterste best doen om je de kans te geven om je kant te vertellen en het op te nemen tegen iemand die misschien een ander perspectief heeft." Ik denk dat dat een interessant drama oplevert.
Was er iemand die je wilde interviewen, maar niet kon?
Theo Love: Hmm, weet je, ik denk dat we vrijwel iedereen hebben! Er zijn altijd dingen, terwijl je de film maakt, die het gevoel hebben dat je zou willen dat je een uur overdag had om die laatste opname nog een keer te maken, of je zou willen dat je dit ene interview kon krijgen, maar achteraf gezien, Ik denk dat we alles hebben wat we nodig hadden om het verhaal te vertellen zoals we wilden.
Uitzoomen, weg naar het samenstellen van een documentaire, wat is het proces van werken vanuit je oorspronkelijke idee en hoe verandert dat op basis van de interviews?
Theo Love: Mijn producerende partner, Bryan Storkel, en ik hebben veel projecten gedaan. We komen het onderwerp allebei zo snel mogelijk tegen, zelfs voordat we weten of we verder gaan met het project. We gaan erop uit en proberen gewoon een week rond te hangen. We proberen de mensen te leren kennen waarvan we denken dat ze onderwerpen in de film kunnen zijn, en proberen ze bij hen thuis, in hun omgeving te ontmoeten om te proberen te weten hoe we mogelijk kunnen communiceren wie ze zijn op film. Daarna komen we terug naar LA en besteden we ongeveer drie maanden aan creatief brainstormen over hoe we deze verhalen kunnen samenvoegen. Gedurende die tijd blijven we onze proefpersonen bellen en met ze praten over hoe ze hun verhaal willen vertellen. Echt, onze aanpak stelt echte mensen in staat hun verhaal te vertellen. Er is geen verhaal door ons; het zijn alle mensen die het hebben geleefd,en in sommige gevallen spelen ze er ook in. Zodra we de structuur hebben neergezet, gaan we naar buiten en doen de interviews, die redelijk gericht zijn, omdat ze zijn gebaseerd op gesprekken die we al hebben gehad. Ze zijn niet geschreven. Ik had wel vier uur durende interviews, en dus bespraken we gewoon alles over het verhaal vanuit elke hoek.
In verband daarmee, hoe speel je ondervrager als je kunt zien dat ze je niet geven, niet wat je wilt, maar waarvan je al weet dat het de waarheid is op basis van je gesprekken? Is het ooit voorgekomen dat ze zich inhouden als de camera's draaien en het tijd is om de waarheid vast te leggen?
Theo Love: Als ik een onderwerp voor het interview voorbereid, zeg ik: "kijk, ik wil je de gelegenheid geven om je te verdedigen tegen een of ander argument dat tegen je kan worden gevoerd. Ik speel de advocaat van de duivel met hen, en ik positioneer mezelf als dat. Zoals: "wat zou je zeggen als iemand je beschuldigde van liegen?" En dan verdedigen ze zichzelf voor de camera, zodat ik niet de camera hoef te zijn. Als iemand een leugenaar is, en ze liggen voor de camera, het zal ontdekt worden Het is in geen enkele situatie een goed idee om te liegen, maar vooral niet voor de camera.
Wat waren enkele van de filmische invloeden die in The Legend of Cocaine Island gingen?
Theo Love: Er zijn zeker veel films van de gebroeders Coen bekeken. We wilden er een eigenaardigheid in hebben, zodat het een beetje vreemd zou aanvoelen. Dus de broers Coen waren een grote. We hebben veel spullen voor schatzoeken bekeken. Dat is waar we naar op zoek waren, om het gevoel te geven dat het publiek op een echte schattenjacht ging, om dat avontuur te voelen. Veel avonturenfilms. The Big Lebowski was waarschijnlijk een van de meer specifieke films voor deze.
Meer: 10 True Crime Podcasts waar je naar moet luisteren
The Legend of Cocaine Island debuteert op 29 maart op Netflix.