Het Witcher-universum heeft op dit moment enkele van de meest duurzame idealen in videogames voortgebracht. Geralt, de hoofdrolspeler van CD Projekt Red's trilogie van Witcher RPG's, begint in een groot aantal verschillende franchises te verschijnen, en zijn naamsbekendheid maakt hem de toevoeging zeker waard. Gwent, het kaartspel dat in het derde spel van de trilogie werd geïntroduceerd, ging al snel een eigen leven leiden, omdat spelers betreurden dat ze de reis van Geralt tientallen uren in de wacht hadden gezet, zodat ze dorpelingen konden spelen voor hun kaarten. Gwent werd, nou ja, Gwent, een op zichzelf staand verzamelkaartspel met een online competitiescène en toernooisupport vergelijkbaar met andere stalwarts van het genre zoals Magic: The Gathering en Hearthstone.
Thronebreaker: The Witcher Tales is een vreemde toevoeging aan de stal van Witcher-games van CD Projekt Red omdat het niet echt een rijstrook uitkiest en eraan vasthoudt. Soms is het een traditionele RPG, waarbij keuzes ertoe doen en personages met elkaar in wisselwerking staan om emotionele gehechtheid aan het verhaal te produceren. Op andere momenten is Thronebreaker een Gwent-port, die grotendeels dezelfde soort ervaring biedt die spelers online zouden kunnen vinden. Toch is Thronebreaker op andere momenten een puzzeltitel, die probeert zijn spelers te stompen met op Gwent gebaseerde problemen. Op de een of andere manier vloeit dit beetje mechanica en filosofieën uit verschillende genres van games samen tot wat wel de beste variant moet zijn van een Gwent-game die CD Projekt Red ooit heeft uitgebracht.
Thronebreaker slaagt omdat het in de kern nog steeds een Witcher-spel is, zelfs (meestal) afwezig bij Geralt's overpeinzingen over monstergedrag of de dwaasheid van de mensheid. Dat komt grotendeels omdat Queen Meve, de hoofdrolspeler, net zo gelaagd en interessant is als Geralt ooit was. Gedurende het spel moet Meve ongelooflijk moeilijke beslissingen nemen, ervoor kiezen om haar eigen persoonlijke trots op te geven in het belang van haar volgelingen of om burgerlijke onrust met ijzeren vuist uit te wissen. De beslissingen zijn natuurlijk niet altijd zo eenvoudig - in feite zijn ze zelden zo zwart-wit. In plaats daarvan moet Meve tijdens haar reis zorgvuldig navigeren door politieke druk en verraderlijke wateren om Lyria en Rivia te redden van de Nilfgaardiaanse invasie. Dat de game zich afspeelt als een prequel voor de wereldspelers die ervaren zijn in The Witcher-serie,en dus degenen die ervaring hebben met het verhaal weten dat een deel van wat er hier hoe dan ook gaat gebeuren, irrelevant wordt gemaakt door de behendige verhalen die er spelen.
Het onderhouden van allianties is ook cruciaal in de gameplay. De cast van ondersteunende personages is meer dan alleen uitstekend geschreven etalage; het behouden van hun geluk is de sleutel tot het hebben van een goed Gwent-kaartspel, aangezien hun heldenkaarten aanwezig zijn wanneer ze verbonden zijn met Meve en het kaartspel verlaten zodra ze vertrekken. Deze kaarten zijn de krachtigste wapens waartoe de speler toegang heeft in de gevechten en puzzels van het spel, dus het verliezen ervan voelt als een dubbele slag, zowel emotioneel als mechanisch.
De gameplay zelf is subliem. Gwent is net zo verslavend als in de eerste iteratie, alleen heeft het de meer complexe regels gehandhaafd die zijn geïntroduceerd in de stand-alone variant CD Projekt Red die later als zijn eigen spel werd uitgebracht. Het bouwen van een kaartspel is een kwestie van middelen verzamelen door middel van gevechten en kaartverkenning, en er is een duidelijke variatie in de manier waarop de kaarten worden geïntroduceerd en geïntegreerd, waardoor meerdere filosofieën mogelijk zijn. Wil je games vermalen? Ga ervoor. Wil je een tegenstander kauwen met veranderende effecten op het bord? In ieder geval. Het is verfrissend en neemt de grootste zorg weg die mensen misschien koesteren over het spelen van één factie in Thronebreaker, terwijl er veel beschikbaar zijn in Gwent.
Het is ook vermeldenswaard dat de puzzels in Thronebreaker prachtig zijn ontworpen. Ze zijn niet erg gemakkelijk, zelfs niet vanaf het allereerste begin, en ze worden alleen maar moeilijker, maar daarmee neemt ook het aantal tevredenheid van spelers toe als ze ze eindelijk oplossen. Ze belonen ook enkele van de beste kaarten en middelen, zodat ze nooit het gevoel hebben dat ze tijdverspilling zijn. Thronebreaker integreert zichzelf zelfs met de stand-alone Gwent-titel door gratis kaarten uit de eerste aan te bieden aan spelers van de laatste. Door simpelweg een kaart te vinden, vaak uit de schatkisten van het spel, wordt deze toegevoegd aan het Gwent-account van een speler.
Eindelijk, de game zelf is prachtig. De wereld voelt met de hand getekend en de kaarten bruisen van karakter. Er is zoveel leuks aan Thronebreaker dat het gemakkelijk is om de weinige tekortkomingen in de console-iteratie over het hoofd te zien, waarvan de meeste worden veroorzaakt door een beetje vertraging of vertraging bij het schakelen tussen de wereldkaart en het kamp van de speler of andere vergelijkbare grote sprongen in de omgeving. De ervaring lijkt zeker ook beter geschikt voor een toetsenbord en muis, aangezien een deel van de op de controller gebaseerde invoer een beetje onhandig lijkt, vooral als het gaat om het navigeren door menu's. Geen dealbreaker of zelfs maar een grote zorg, maar zeker iets dat veel beter had kunnen worden geïmplementeerd.
Over het algemeen is Thronebreaker: The Witcher Tales verreweg de beste weergave van Gwent die CD Projekt Red tot nu toe heeft ontwikkeld, en een waardige avonturen-RPG die je tijd verdient, zelfs als je niet de grootste fan van kaartspellen bent. Thronebreaker zou, en hopelijk, het begin kunnen zijn van weer een lang en vruchtbaar op Witcher gebaseerd IP, want dit is een spel dat iets speciaals bereikt.
Meer: The Witcher Creator zoekt $ 16 miljoen aan royalty's van CD Projekt Red
Thronebreaker: The Witcher Tales is nu beschikbaar voor PS4, Xbox One en pc. Screen Rant is voor deze review voorzien van een PS4-code.
Onze beoordeling:
4.5 van 5 (Must-Play)