Truth or Dare maakt er het minste deel van en verspilt een veelbelovend uitgangspunt met clichématige horrortropen en een ongeïnspireerd verhaal.
Truth or Dare is de nieuwste film van Blumhouse, een productiebedrijf dat de afgelopen jaren bekend is geworden vanwege hun stal van zeer winstgevende horrorfilms met microbudget. De studio komt uit een spandoekjaar in 2017 met een aantal hits, waaronder Split, Happy Death Day en het Oscar-winnende Get Out. Nu het genre als geheel een behoorlijke opleving beleefde met betrekking tot zijn kritische status en commerciële invloed, was er hoop dat dit nieuwste uitje die hete streak zou kunnen voortzetten en een ander gedenkwaardig aanbod zou zijn. Helaas is dat niet het geval. Truth or Dare maakt er het minste deel van en verspilt een veelbelovend uitgangspunt met clichématige horrortropen en een ongeïnspireerd verhaal.
Gerelateerd: Truth or Dare Star wil een Blumhouse Cinematic Universe
Nadat studente Olivia Barron (Lucy Hale) door haar beste vriendin Markie Cameron (Violett Beane) is overtuigd om zich bij hun groep aan te sluiten tijdens hun laatste voorjaarsvakantie, gaan ze allemaal naar Mexico om van elkaars gezelschap en feest te genieten. Tijdens hun laatste nacht in het land ontmoet Olivia een man genaamd Carter (Landon Liboiron), en de twee delen een aantal drankjes. Terwijl de bar begint te sluiten, nodigt Carter Olivia, Markie en hun vrienden Lucas (Tyler Posey), Ronnie (Sam Lerner), Brad (Hayden Szeto), Penelope (Sophia Ali) en Tyson (Nolan Gerard Funk) uit om met hem mee te doen zodat ze de festiviteiten gaande kunnen houden. Hij leidt ze naar een verlaten missie waar ze een schijnbaar onschuldig spelletje Truth or Dare spelen, waarbij ze elkaar plagen met verborgen geheimen.
Wanneer Carter aan de beurt is, onthult hij dat de echte reden waarom hij Olivia's groep voor de missie heeft uitgenodigd, is dat hij een angstaanjagende vloek kan doorgeven aan andere mensen met wie hij geen emotionele band heeft. Zoals hij aan Olivia uitlegt, is het spel echt en moeten de spelers de waarheid vertellen of het aandurven om een wisse dood te voorkomen. Aanvankelijk veegt Olivia het af als gekke praatjes, maar wanneer de bende terugkeert uit Mexico, realiseert ze zich dat Carter eerlijk was, en nu moeten Olivia en haar vrienden samenwerken om erachter te komen hoe ze het kunnen stoppen.
Op het eerste gezicht heeft Truth or Dare een vergelijkbaar interessant hoog concept als Happy Death Day, maar het staat helaas op gespannen voet met zichzelf. In plaats van de overdreven belachelijkheid van dit alles volledig te omarmen, probeert regisseur Jeff Wadlow een dunne lijn te bewandelen en het voornamelijk serieus te spelen - wat ten nadele van de film is. Er zijn veel gevallen waarin Truth or Dare onbedoeld komisch overkomt (de film steekt zelfs de draak met zijn eigen 'bezeten gezicht'-effect) in plaats van beangstigend. Een andere benadering heeft misschien geholpen om het eindproduct te verheffen, maar de filmmakers graven nauwelijks onder de oppervlakte. Het script, toegeschreven aan Wadlow, Jillian Jacobs, Michael Reisz en Christopher Roach, doet de film ook geen plezier, met enkele lachwekkende momenten en plot-bedenkingen die worden gedwongen omwille van het drama.
Het hoofdensemble heeft het dankzij het scenario vrij ruw te werk, waarbij de personages dun worden getekend zonder het publiek echt aan te sluiten. In termen van de hoofdrol is Hale voldoende als Olivia, hoewel wendingen in de plot haar minder vertederend maken voor kijkers naarmate de film vordert. Haar relaties met zowel Markie als Lucas ontwikkelen zich op vrij voorspelbare manieren, onderstreept door een pijnlijk duidelijke voorafschaduwing die weinig ruimte laat voor creativiteit of subtiel. Dit is echter meer een fout van het schrijven dan het uitkiezen van een slechte prestatie. Posey en Beane zitten vast aan het spelen van aandelenfiguren met weinig aan hen dan enkele zeer basale eigenschappen, en voeren bogen uit die onverdiend aanvoelen.
Hun ondersteunende cast gaat nog erger, ze bestaan voornamelijk om één voor één te worden uitgekozen om te onderstrepen wat er op het spel staat. Het enige probleem is dat er zo weinig in het lot van de personages wordt geïnvesteerd dat het rood dragen van een aantal klasgenoten van Olivia niets doet om het publiek te laten interesseren voor wat er gebeurt. Voor strekken is Truth or Dare een vrij saaie aangelegenheid die meandert naar een onbevredigende conclusie. Er zijn geen echte angsten te hebben, en de meeste zijn slechts basale jump-scares die zelfs een beginneling met horror kan zien aankomen. In een tijdperk waarin horrorfilms meer artistieke geloofwaardigheid krijgen (dit komt op de hielen van A Quiet Place), voelt Truth or Dare als een stap terug in middelmatigheid.
Wadlow is ook verlamd door de beslissing om voor de PG-13-rating te gaan in een poging een jonger publiek aan te spreken. Omdat er een limiet is aan wat iemand met die classificatie kan doen, mist Truth or Dare enkele echt schokkende en verontrustende moorden die de entertainmentwaarde van de film zouden hebben helpen verhogen. De meer grafische incidenten worden tijdens het bewerken omzeild of buiten de camera getoond, waarbij het meeste geweld op het scherm wordt gedegradeerd tot vrij standaardactie. Een reeks met een dak is een duidelijk hoogtepunt, maar dat is nauwelijks genoeg om de rest van een film goed te maken die niet helemaal zeker weet wat hij wil worden en die slecht wordt uitgevoerd.
Uiteindelijk is Truth or Dare een zeldzame mislukking voor Blumhouse, wat bewijst dat ze toch menselijk zijn. Als iemand met de juiste mentaliteit begint en het meer als een schurkachtige horrorkomedie beschouwt, kan er wat plezier aan worden beleefd - vooral met een groep vrienden in een overvol theater. Er zit echter heel weinig in om een reis naar de multiplex aan te bevelen, vooral omdat A Quiet Place beschikbaar is als een veel meer lonende optie voor horrorfans. Truth or Dare is een vergeetbare en algemene onderneming die niet veel op tafel brengt.
Aanhangwagen
MEER: Heeft Truth or Dare een End-Credits Scene?
Truth or Dare speelt nu in Amerikaanse theaters. Het duurt 100 minuten en heeft de PG-13-classificatie voor verontrustende inhoud, alcoholmisbruik, wat seksualiteit, taal en thematisch materiaal.
Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!
Onze beoordeling:
1,5 van de 5 (slechte, een paar goede onderdelen)