Het is twee weken geleden sinds The Walking Deadteruggekeerd van een winterpauze, en in die tijd is de Big Bad die het leven zuur maakt voor de overlevenden alleen verschenen via een korte radiocommunicatie, waarin ze het verlies van Fat Joey betreurt. Het moment was opmerkelijk - niet alleen omdat het een van de weinige keren was dat Negan echt grappig was, maar omdat het onderstreept hoe de serie het beste het personage kan gebruiken. Zoals het gedurende het grootste deel van seizoen 6 was, heeft Negan de neiging om het beste te werken als een bedreiging buiten het scherm, een dreiging die ergens onzichtbaar op de loer ligt, wachtend om Rick en de andere overlevenden te straffen. De stem van Jeffrey Dean Morgan en de angst voor zijn nabijheid maakten de zombie-maaiscène van de middenseizoenopener meer dan anders het geval zou zijn geweest,aangezien de dreiging van het verschijnen van Negan en zijn bemanning voor de nodige spanning zorgde tot een moment dat de serie in wezen het uitgangspunt van bijna zeven volledige seizoenen heeft gerecycled.
Met andere woorden, sinds de première van het middenseizoen bevindt The Walking Dead zich op een vreemde plaats waar het conflict tussen Rick's groeiende leger en Negan's Saviors wordt opgebouwd, met als bijkomend voordeel dat het niet vertrouwt op de aanwezigheid van Negan als de eerste helft van seizoen 7. deed. Het resultaat was een vreemd licht paar afleveringen die vrolijk de dwaze wending in stuurden om een tot nu toe ongehoorde gemeenschap te introduceren die op een enorme autokerkhof / vuilnisbelt woonde, en wiens leider een harde onderhandeling drijft, maar bereid is haar mensen de oorlog in te sturen in ruil voor, van alle dingen, de werktuigen van oorlog.
Hoe gek het ook was, de 'New Best Friends' van vorige week dienden in ieder geval een ander doel dan het herstellen van wat een gemene Negan is. Het was een verfrissende verandering van tempo van de eentonige brutaliteit van wat seizoen 7 tot nu toe had opgeleverd, wat 'Hostiles & Calamities' tot een uitdaging maakt, omdat het de focus weer verlegt naar Negan, de Redders en hun nieuwste gevangene., Eugene. Het is moeilijk te zeggen waar de show in dit scenario de intriges uit zal halen, omdat het misschien moeilijk is om een contingent toegewijde Eugene-fans te vinden die de sociale media zouden gebruiken om hun schrik en verontwaardiging te uiten in het geval dat het laffe personage een ontmoeting zou hebben Lucille voor een kleine een-op-een-conferentie - of het slachtoffer worden van een ander ongeluk.
Omdat Eugene's opsluiting bij de Saviors niet per se zo zorgwekkend is voor fans als bijvoorbeeld Darryls opsluiting, moet The Walking Dead een versnelling hoger schakelen om het scenario interessant te maken - vooral als de aflevering zich volledig gaat richten op de Big Bad en zijn bonte bemanning, in plaats van te profiteren van het verhalende momentum dat de afgelopen twee afleveringen zijn opgedaan. In dat opzicht heeft de show een potentieel solide optie in die zin dat het eindelijk kan beginnen te betalen voor alle tijd die met Dwight is doorgebracht, en de redenen vaststelt waarom hij misschien, weet je, de man die zijn vrouw heeft gestolen en getekend heeft, dubbel wil kruisen. zijn gezicht.
Daarmee probeert The Walking Dead het verhaal van de aflevering te splitsen tussen iets dat het publiek dit seizoen keer op keer heeft herhaald en de innerlijke werking van Dwight's geest. Het eindresultaat is dus een oneven uur dat aanvoelt alsof het de energie van de vorige twee afleveringen heeft verspild om tijd door te brengen in het Sanctuary en dingen te herhalen die het publiek al weet. Dat Eugene alleen en bang was in het territorium van de Heiland, zou een nieuw scenario kunnen zijn, maar die situatie bevordert in eerste instantie geen verandering in de in het zuiden gebakken lafaard of Negan. In plaats daarvan kiest 'Hostiles & Calamities' ervoor om platgetreden terrein te verkennen door opnieuw te laten zien wat een monster van wereldklasse Negan is en hoe Eugene's ruggengraat als zijn kenmerkende eigenschap dient,veel meer dan zijn vindingrijkheid of vermogen om te liegen over zijn prestaties.
Het probleem daarmee is dat geen van beide aspecten op dit moment interessant genoeg is om de toewijding van een hele aflevering te rechtvaardigen. Eugene's assimilatie in de manier van leven van de Heiland - versneld door zowel comfort van het schepsel als een gevoel van autoriteit en doel - biedt niets nieuws over het personage. Zelfs als zijn bedoeling alleen is om te overleven door Negan te kalmeren, onderstreept de inspanning nog steeds Eugene's onbezonnenheid en hoe hij onvermijdelijk iedereen met wie hij naast staat er in vergelijking sterk uitziet. Door zijn assimilatie te positioneren tegenover Dwight's zoektocht naar Sherry en haar verklarende brief waarin hij uitlegt dat hij niet zo'n slechterik is, werkt The Walking Dead hard om het contrast van de respectieve situaties van de twee personages om te zetten in de drijvende kracht van de aflevering,maar elke potentiële intriges die door dat contrast worden gegenereerd, worden tenietgedaan door de gelijkheid van de omgeving en de repetitieve handelingen van Negan. In dit geval bereidt Negan zich voor om een heet strijkijzer naar de dokter van het heiligdom te brengen, maar in plaats daarvan gooit hij de man gewoon in het vuur.
'Hostiles & Calamities' bereidt zich grotendeels voor op een waarschijnlijke wending van Negans rechterhand. Afleveringen voor het instellen van een tafel zijn niets nieuws voor The Walking Dead, maar deze gaat ten koste van een run van twee afleveringen waarbij het leek alsof het seizoen eindelijk in een versnelling was en klaar om aan de slag te gaan met het vertellen van verhalen. Uiteindelijk wordt het iets dat het publiek keer op keer heeft gezien: een veelbelovende start van een verhaallijn die ongedaan wordt gemaakt door de gretigheid van de show om te herhalen hoe wreed de personages en hun wereld kunnen zijn.
The Walking Dead gaat aanstaande zondag verder met 'Say Yes' @ 21:00 op AMC.
Foto's: Gene Page / AMC