Vóór de dagen van speciale effecten en grote budgetten moesten horrorfilmmakers vertrouwen op ingewikkeld geplande camerabeelden, de kracht van suggestie en goede ouderwetse modellen om hun films bang te maken. Hoewel sommige van deze vroege horror- en sciencefictionfilms echt angstaanjagend zijn, mislukken andere jammerlijk.
De monsters op deze lijst zijn de meest belachelijke en minst angstaanjagende wezens om op het grote scherm te komen. Van gemuteerde bloedzuigers en bomen tot gigantische klodders klodder, het hedendaagse publiek zal meer vinden om te lachen dan om te schreeuwen met deze oude horrorfilmbeesten.
10 De vrouweneter
Een vleesetende boom diep in de Amazone-jungle verslindt nietsvermoedende vrouwen als onderdeel van een tribaal ritueel. Ontdekkingsreiziger Dr. Moran neemt de boom en een Amazone-drummer mee terug naar Londen, waar hij besluit te experimenteren met de vleesetende plant. Blijkbaar produceert de boom zodra een slachtoffer een slachtoffer verteert, een serum dat de doden kan doen herleven.
Naast de twijfelachtige weergave van inheemse volkeren en de neiging van de boom om te snacken aan noodlijdende, schaars geklede vrouwen, staan afbeeldingen van het monster zelf bovenaan de lijst met absurde elementen in de film. Meer als een reeks klonterige netten dan een vicieuze, allesverslindende boom, is het beest in The Woman Eater net zo teleurstellend als de film zelf. Low budget is een diplomatieke manier om deze Britse film uit 1958 te omschrijven.
9 The Giant Leeches
Pas op voor wat er in het water schuilt! In de Florida Everglades gedijen humanoïde bloedzuigers in onderwatergrotten. Ze slepen de lokale bevolking naar hun hol, waar ze ze droogzuigen. In deze zwart-witfilm uit 1958, genoemd naar het monster, is het vrij duidelijk dat de bloedzuigers gewoon kerels zijn in rubberen pakken met schuimrubberen zuignappen en zeepokken.
Het is moeilijk voor te stellen dat deze moerasbewoners in staat zijn om een volwassen persoon uit te schakelen, maar ze verzamelen nogal wat lichamen in de loop van de film. Het engste deel van de film is om je voor te stellen hoe het leven eruit moet hebben gezien voor de acteurs die als bloedzuigers zijn gegoten, vastgezet in strak, ondoordringbaar synthetisch materiaal tijdens het filmen in de hitte van Florida.
8 De Neanderthaler
De gekke wetenschapper Clifford Groves ontwikkelt een serum dat katten verandert in oude sabeltandtijgers. Geobsedeerd door de leeftijd van de Neanderthaler, wil Groves aan zijn collega's bewijzen dat dit oude familielid van de mensheid eigenlijk meer gevorderd was vanwege zijn grotere brein.
Gemeden door zijn professionele gemeenschap, besluit Groves om het serum op zichzelf te gebruiken, en zie, hij wordt de angstaanjagende en gewelddadige Neanderthaler die de Californische Sierras besluipt. Wanneer het wordt aangepast, lijkt Groves meer op een misvormde gorilla dan op een vroege mens, dankzij het goedkope rubberen masker dat voor het monster wordt gebruikt. Op basis van de beelden van deze film uit 1953 lijkt het leven in het tijdperk van de Homo Sapien visueel aantrekkelijker.
7 The Beast From Haunted Cave
Het beest in de grot gaat achter een groep dieven aan die probeert een goudmijn in South Dakota op te blazen in de hoop een afleiding te creëren die hen toegang zal geven tot een lokale bankkluis. Dingen gaan niet zoals gepland wanneer deze criminelen het pad kruisen met het monster dat de goudmijn naar huis roept.
Door wat vreemd camerawerk wordt er alleen naar de eigenschappen van het wezen verwezen. In plaats daarvan ziet de kijker een teveel aan webbing en haar, evenals de dode lichamen van de slachtoffers, vastgehouden aan de rotswanden van de grot door het vezelige traliewerk van het beest. Spinachtig met zijn moordmethoden, glimpen glimpen van lange ledematen over het scherm terwijl het monster aanvalt. Maar uiteindelijk is deze film uit 1959 een rommelige, dwaze ketting van spinnenwebben.
6 Het gekke monster
In 1942 was niets blijkbaar gruwelijker dan een tuinman die was geïnjecteerd met wolvenbloed en die in een krankzinnige wolfman verandert. The Mad Monster volgt de experimenten van Dr. Lorenzo Cameron, die gelooft dat zijn wolvenbloedinjecties de Amerikanen in WO II kunnen helpen door soldaten extra kracht en vaardigheden te geven.
Als de collega's van Dr. Cameron zijn idee afwijzen, stuurt hij zijn wolfman-tuinman Petro achter hen aan. Petro als de wolfman lijkt meer op een hillbilly-karikatuur dan op een moorddadige weerwolf. Zijn komische gezichtsuitdrukkingen helpen niets. Sla dit gekke monster op onder "hansworst".
5 The Giant Claw
Een klassiek B-horrorfilmmonster, deze film bevat een enorme vogel die een militair vliegtuig uitschakelt. Jammer dat het lijkt alsof het is gemaakt door een derde-klasser in de kunstklasse. Met zijn extra grote snavel en klauwen daalt het machtige wezen "zo groot als een slagschip" neer op New York en richt zijn blik op het VN-gebouw.
Deze creatie van klei uit 1957 is zo slecht weergegeven dat er absoluut geen angst ontstaat door zijn aanvallen, alleen hilariteit. De regisseur van de film, Fred F. Sears, zou een veel betere film hebben gemaakt als hij zich had geconcentreerd op het suggereren van de aanwezigheid van het monster in plaats van het volledig te laten zien.
4 The Mole People
The Mole People bevat niet alleen enkele van de meest absurde monsters uit de horrorfilmgeschiedenis, maar het heeft ook een van de meest ingewikkelde plots aller tijden. Deze film uit 1956 richt zich op archeologen die, terwijl ze de kern van de planeet verkennen, een ras van Sumerische albino's vinden die grillige mollen tot slaaf hebben gemaakt. De contractuele mensachtige moedervlekken hebben de taak paddenstoelen te oogsten voor hun slaven.
De monsters komen in opstand tegen hun ontvoerders. Met hun insectachtige koppen en klauwen van hagedismensen zijn de mollen een mengelmoes van geschubde dieren en beestjes gekleed in automonteuroveralls. Terwijl ze naar de oppervlakte stijgen, zijn de molmensen niet zozeer alarmerende beesten als wel omvangrijke, onhandige plagen.
3 The Mad Ghoul
Deze horrorfilm uit 1943 blinkt uit in het toe-eigenen en verkeerd voorstellen van oude culturen, zonder angst op te wekken met zijn monster. Het monster in dit geval is geneeskundestudent Ted Allison, die deelneemt aan de experimenten van Dr. Alfred Morris met een Maya-zenuwgas dat wordt gebruikt tijdens rituele menselijke offers.
Ted wordt het slachtoffer van het plan van Dr. Morris om zijn vriendin te stelen door hem aan het gas bloot te stellen. Dr. Morris verandert Ted in een idiote griezel die alleen kan overleven door te smullen van vloeistof uit het hart van de mens. Met een beetje make-up in de winkel en een paar warrige haren wordt Ted de gruwelijke griezel die door de gangen van het huis van Dr. Morris spookt. Dr. Morris gebruikt de zombified man om zijn bevelen uit te voeren, maar het enige gruwelijke deel van de film is hoe slecht Ted zijn gruweldaad uitlokt.
2 The Catman Of Paris
Mauw! Onder de literatoren van Parijs uit de jaren veertig bevindt zich een gemuteerde kat die zich een weg baant door de bibliotheken van de stad. Deze Victoriaanse heer, uitgerust met een hoge hoed en cape, sluipt als een dikke kat door de stad.
De catman is een zinloze horrorschurk; een vreemd, gestileerd bewijs van de vroege fascinatie van Hollywood voor het leven van de hogere klasse. Er is niets huiveringends aan de weergave van het kwaad in The Catman of Paris. In plaats daarvan komt de elite humanoïde kat over als een verouderde dope.
1 De blob
"Onverwoestbaar! Niets kan het stoppen! Het onverwoestbare wezen! Opgeblazen van het bloed van zijn slachtoffers!"
Het ergste en meest beruchte oude horrorfilmwezen moet wel The Blob zijn. Voor het eerst gezien in de gelijknamige film uit 1957, is de klodder hoe het klinkt: een grote bal gelei die groter wordt naarmate hij mensen opeet. Hoewel het een cultklassieker is, is de titulaire blob ook het typische hilarische monster.
Deze klodder ruimtegelatine wordt zo groot als een gebouw, omdat het alles op zijn pad opslokt. Inwoners van de landelijke stad in Pennsylvania waar de buitenaardse massa landt, gillen en huilen van afgrijzen terwijl ze naar hen toe komen. Ondertussen lacht het publiek hysterisch. Laten we zeggen dat de remake er beter in is geslaagd deze stapel gelei er gruwelijk uit te laten zien.