(Dit is een recensie van de seriepremière van Better Things. Er zullen SPOILERS zijn.)
-
FX beleeft een zeer goed najaar 2016 met de première van twee nieuwe series, Atlanta en Better Things. De eerste kende eerder deze week een opmerkelijke start en bracht Donald Glover terug op de televisie als schrijver, uitvoerend producent en ster. De serie maakte indruk met zijn tweedelige première die niet alleen profiteerde van de aanwezigheid van Glover, maar ook van de ongelooflijke specificiteit van het standpunt van de show. Met zijn dromerige compositie was het kijken naar Atlanta alsof je andermans diep persoonlijke ervaringen rechtstreeks in je hersenen downloadde. Wil je een kilometer lopen in andermans schoenen? Nou, daar ga je.
Kijkers krijgen een vergelijkbare ervaring bij het kijken naar Pamela Adlon's semi-autobiografische drama Better Things. De nieuwe serie is afkomstig van Adlon, die sterren, co-schrijft en regisseert, en Louis CK, die fungeert als co-executive producer, co-writer en regisseur van de première, onderschrijft hetzelfde model van specificiteit dat zoveel succesvolle komedies - of recente comedy-drama-hybriden - zoals Atlanta, Louie, Baskets en Master of None doen dat, waardoor het een duidelijk persoonlijke en daarom meer menselijke toets krijgt die anders misschien zou ontbreken in een meer traditionele sitcom.
De benadering is een zegen voor cabaretiers, omdat ze hierdoor uit hun persoonlijke leven kunnen putten om boeiende, grappige en vaak emotioneel resonerende verhalen te vertellen. De verhalen profiteren van een hoge mate van specificiteit die ook als authentiek kan worden gelezen. Hoewel Louie van Louis CK onlangs dit soort persoonlijke specificiteit populair heeft gemaakt en kan worden toegeschreven aan het verheffen ervan tot tot nu toe onbereikbare niveaus van kunstenaarschap, is het niets nieuws. Maar nu er zoveel televisie wordt gemaakt, zijn er steeds meer mogelijkheden voor artiesten als Adlon, Glover, Aziz Ansari enzovoort om het medium te gebruiken als een manier om autobiografische verhalen te vertellen op een manier die misschien niet mogelijk was, slechts enkele jaar eerder.
Met Better Things schuwt Adlon er niet voor terug om haar persoonlijke leven als blauwdruk voor haar nieuwe serie te gebruiken. Adlon, een levenslange acteur en voice-over, groeide op in de entertainmentindustrie, wat haar personage Sam Fox de onmiddellijke specificiteit geeft die een serie nodig heeft, vooral wanneer de première net zo wordt gegeven aan Louie-achtige uitweidingen als deze. Net als Adlon is Sam, naast acteur en stemacteur, een alleenstaande moeder met drie dochters, Max (Mikey Madison), Frankie (Hannah Alligood) en Duke (Olivia Edward). De relatie tussen de vier is het soort constante strijd tussen grenzen en regels die gebruikelijk zijn bij moeder-dochterrelaties op televisie. Het is soms omstreden - de afbeelding van haar kinderen in de eerste aflevering alleen al zou kunnen dienen als krachtige anticonceptie - zoals Sam 's dochters veroorloven haar weinig in termen van privacy of gemoedsrust, eisen haar aandacht voor het slapengaan, negeren haar smeekbeden om persoonlijke ruimte, of vragen of ze een pot voor hen wil kopen.
Maar Better Things besteedt niet al zijn tijd aan het onderzoeken van de argumentatieve kant van ouderschap; het ontspannen verhaal is niet geïnteresseerd in kleine huiselijke ruzies tussen tieners en hun moeders. Elke aflevering bestaat uit losse stukjes die samen een geheel vormen, wat meer vrijheid en flexibiliteit biedt om van het ene idee naar het andere te gaan. Een ruzie met een kind leidt de ene minuut tot een liefdevolle omhelzing of een wrange glimlach van Adlon, zonder dat er een expositie nodig is. Deze opeenhoping van interacties betekent dat de serie zich kan concentreren op het maken van scènes zoals ze willen, in plaats van ervoor te zorgen dat al het bindweefsel ertussen aanwezig is en goed werkt. Bepaalde overgangen wegnemen of breken met de meer typische (maar nu veel minder typische) regels van televisie,maakt plaats voor het soort uitdrukkingen die de serie helpen kleuren op een manier die er een stempel op drukt die de aantrekkingskracht van autobiografie overtreft. Enkele van de beste momenten in de vroege afleveringen van de serie zijn wanneer het langzamer gaat om van een bepaald nummer te genieten of de camera blijft hangen op Adlons gezicht of het gezicht van haar oudste dochter die weet dat ze iets te lang weg is gekomen.
Specificiteit kan de naam van het spel zijn, maar er zijn momenten waarop Better Things te specifiek wordt in een enkele aflevering. De serie speelt zich af in Los Angeles en draait om een werkende acteur, dus er is een redelijke verwachting dat bepaalde elementen uit de entertainmentindustrie van tijd tot tijd in en uit het verhaal zullen zweven. Alleen al de première bevat een cameo van Constance Zimmer en Julie Bowen - de grap is dat Adlon en Zimmer niet de moeite nemen om voor een deel te lezen wanneer ze Bowen zien vertrekken van een ontmoeting met de castingdirecteur. Adlon's interactie met beide is beperkt tot een kort gesprek met Zimmer - die nooit rechtstreeks bij naam wordt aangesproken - maar er is iets schokkends aan de specifieke manier waarop de serie de scheidslijn tussen fictie en realiteit vervaagt, ondanks dat dit de verwaandheid van de show is.De cameeën gaan verder in latere afleveringen, en hoewel ze vaak grappig zijn op een "hey, kijk eens wie het is" soort manier, is het ook fascinerend door zijn oppervlakkigheid.
Uiteindelijk is Better Things een andere sterke komedie van FX die het netwerk dit najaar een geweldige start geeft (hoewel dat steeds meer een even losse term wordt als het zomerse filmseizoen) na de kritische ontvangst van beide You're the Worst seizoen 3 en de première van Atlanta. Het zijn allemaal heel verschillende shows in termen van toon en hoe ze werken, maar ze werken allemaal op een duidelijk persoonlijk niveau waardoor ze één op dezelfde zijn. Het is het soort gemeenschappelijkheid waarnaar meer netwerken zouden moeten streven.
-
Better Things gaat aanstaande donderdag verder met 'Period' @ 22:00 op FX.
Foto's: Colleen Hayes / FX