Charlie Brooker heeft gezinspeeld op het idee dat het internet ons doodt, en zoals de nieuwe afleveringen van zijn anthologiereeks Black Mirror bewijzen, heeft meneer Brooker zijn deuntje niet veel veranderd sinds hij zijn voertuig voor technofobe gelijkenissen in de garage van Netflix heeft geparkeerd. Sinds de serie voor het eerst in première ging in 2011, veroorzaakte de serie opschudding met zijn angstige kijk en sombere kijk op speculatieve fictie, variërend van ultradunne, gruwelijke verhalen als 'White Bear' tot het hartverscheurende 'Be Right Back'. De serie is succesvol genoeg gebleken om een breed scala aan talent aan te trekken, van Mad Men-ster Jon Hamm tot voormalig Agent Carter Hayley Atwell tot incidentele Star Wars-speler Domhnall Gleeson en meer.
Maar de populariteit van de serie en de fascinatie van het publiek voor het aanbod zijn te danken aan meer dan de herkenbare gezichten die opduiken en typisch een soort van minder dan subtiele veroordeling over een altijd actieve, hyperverbonden samenleving omarmen. Het is meer de manier waarop de serie zijn verhalen over die altijd-actieve, hyperverbonden samenleving op zo'n manier aanbiedt dat de single-serve-verhalen tegelijkertijd vooruitziend en een direct commentaar geven op de manier waarop we nu leven. Er is waarschijnlijk geen beter voorbeeld van dan met de aflevering 'The Waldo Moment' van seizoen 2, die met zijn afbeelding van een onaangenaam stripfiguur dat de aandacht en aanbidding van kiezers trekt, achteraf voorleest alsof het de presidentsverkiezingen van 2016 voorspelde.
Toch, met slechts zeven afleveringen sinds de première, heeft Black Mirror een groot aantal missers om mee te gaan met de hits. Een bijproduct van de puntigheid die elke afzonderlijke aflevering door het anthologische formaat wordt geboden, kan Black Mirror soms meer doen overkomen als uitschelden dan als verhelderend, en de verhaallijnen zijn soms te herleidbaar tot een 'X is slecht'-formule - die vaak de vorm aanneemt van' telefoons ' zijn slecht "of" sociale media is slecht ". De status van de serie geeft het speelruimte in termen van een soms gemakkelijke analyse van de negatieve impact van technologie op de samenleving, waardoor de deur wordt geopend voor bepaalde episodes om herhaaldelijk extreme technofobie te kruisen met lichaamsaanpassing in de trant van iets in een William Gibson-roman. Dit komt het beste tot uiting in de overeenkomsten tussen 'The Complete History of You'en 'White Christmas', die beide in vergelijkbare wateren rondspatten om een punt te krijgen over emotionele herinnering en hyperconnectiviteit.
Als zodanig heeft seizoen 3 een aantal voordelen ten opzichte van de andere twee seizoenen (en een vakantiespecial). Deze keer heeft Netflix een bestelling geplaatst voor zes afleveringen, waarmee het publiek twee seizoenen krijgt voor de prijs van één, en Brooker heeft een schare of eersteklas talent meegenomen om kijkers ervan te overtuigen dat het wachten en de overstap naar - ironisch genoeg, zoiets technologisch als - Netflix was het waard. Het seizoen omvat onder meer Halt en Catch Fire-ster Mackenzie Davis en Gugu Mbatha-Raw in het verrassend emotioneel resonerende 'San Junipero' en de humoristische, felgekleurde wereld van 'Nosedive', waarin Bryce Dallas Howard schittert in een like-and- upvote-geobsedeerde wereld, en wordt geregisseerd door Joe Wright (Hannah, Anna Karenina). De twee afleveringen zijn vroege hoogtepunten,omdat ze niet alleen visueel onderscheidende delen van de meestal somber ogende bloemlezing afleveren, maar ook een verrassende toonverschuiving maken. Hier vindt de kruising van technologie en interpersoonlijke interactie interessante en onverwachte wegen om te verkennen die enigszins buiten de gebaande paden liggen voor een serie die net zo serieus is over het veroorzaken van angst bij het publiek als Black Mirror.
Met dat in gedachten is het logisch dat Netflix 'Nosedive' de eerste aflevering van het nieuwe seizoen zou maken. Natuurlijk, het is Netflix en vanwege het formaat van Black Mirror maakt het niet echt uit welke aflevering je het eerst bekijkt of in welke volgorde je de rest van het seizoen doorbreekt, maar er is waarschijnlijk een reden waarom het aanbod van Wright aan het begin wordt geplaatst. Een deel daarvan is de aanwezigheid van Bryce Dallas Howard, die, in combinatie met Wright's visie van een toekomst vol lege, innemende gebaren om steeds hogere sociale goedkeuringen te verdienen, een onmiddellijk aantrekkelijke introductie van het seizoen vormt. Het is precies iets waar Black Mirror in uitblinkt. En toch is het tegelijkertijd precies het soort ding waar Black Mirror om bekend staat, waardoor 'Nosedive'een vreemd meta-voorbeeld van hoe de serie soms een meer betekenisvolle interactie met zijn publiek kan missen in zijn streven naar een gemakkelijke like. Met andere woorden, 'Nosedive' is gemakkelijk sympathiek omdat het absoluut vermakelijk is, maar het spant soms ook om een punt te maken dat al vrij duidelijk is.
Howard's optreden versterkt het uur. Er is een gemak waarmee ze Lacie's nonchalante acceptatie van de wereld in evenwicht brengt met haar verlangen naar meer en de sudderende, niet-gerealiseerde frustratie met haar plaats in de nieuwe sociale media-orde. De voortdurende inspanning om te behagen en aardig te vinden en lof te verdienen, wordt tot een beangstigend maar niet geheel onlogisch uiterste gebracht, en Howard maakt van Lacie's titulaire duik naar de onderste sporten van de samenleving een vermakelijke afdaling die weliswaar wordt geholpen door het stilzwijgende begrip dat haar val wordt opgevangen door de niet-zo-subtiele implicatie dat emotionele bevrijding groter is dan welke goedkeuringsclassificatie dan ook. Hoewel het uitgangspunt van de aflevering een beetje simplistisch aanvoelt, is de uitvoering ervan dat niet.Wright en Howard doordrenken het uur met een gevoel voor humor en visuele stijl die de gebruikelijke grungy angst van een Black Mirror-aflevering compenseert, en die lichtzinnigheid gaat door tot het einde, waardoor de aflevering wordt onderstreept met een onkarakteristieke hoop voor de mensheid, geladen door wat feitelijk maakt ons mens.
De rest van het seizoen is doorspekt met een vergelijkbare hoop die een tegenwicht vormt voor enkele van de meer gruwelijke wegen die Black Mirror geneigd is te verkennen. 'Nosedive' is niet per se een van de beste uren die de bloemlezing heeft geproduceerd, maar het is een geweldig startpunt voor seizoen 3.
-
Black Mirror seizoen 3 is in zijn geheel beschikbaar op Netflix. Screen Rant krijgt de komende dagen meer recensies.
-
Black Mirror seizoen 3 is in zijn geheel beschikbaar op Netflix.