Er is schoonheid verborgen net achter de constructie die onze verkleurde steden vertroebelt. Mensen maken muziek, maar we hebben het te druk, begraven in onze telefoons, in een routine, om mee te zingen. Mozaïek schildert een wereld van monochrome dystopie, waar ongehoorzaamheid noodzakelijk is en de enige manier om te falen is door eraan te voldoen.
Van Killbrite Studios, het team achter Among the Sleep, Mosaic is een korte maar bevredigende game (voor het eerst exclusief uitgebracht op Apple Arcade) die een aantal problemen aanpakt die onze moderne wereld teisteren. Een naamloze organisatie lijkt alles te leiden, van het zeer verslavende spel dat - in het begin - de enige app op de telefoon van de speler is, tot de wolkenkrabber met een groot aantal identieke werknemers. Advertenties die door de grijze en brutalistische wereld zijn verspreid, geven aan dat mensen zich verbonden moeten voelen. De app Love (TM) helpt bij het zoeken naar een soulmate; een ander schrijft een medicijn voor dat geluk garandeert.
Maar je hoeft niet ver te reizen om de greep op de macht net onder de zakelijke glimlach te ontrafelen. Een robotachtige, repetitieve behoefte om te controleren, te reguleren en uiteindelijk creativiteit te elimineren. Een blurb in de krant beschrijft de criminalisering van straatoptreden, een trefzekere manier om uw dagelijkse woon-werkverkeer saaier te maken. Het is gemakkelijk om de parallellen te zien tussen de wereld van Mosaic en de onze. Onder het vergrootglas van een industriële, gloeiende spiegel moeten we ons afvragen wat ons elke dag weer naar onze telefoon trekt. En waar is het allemaal voor?
Mosaic duurt maar een paar uur om te verslaan, als het afmaken van het spel echt voelt als een prestatie. Je speelt als een drone op kantoor en marcheert elke dag naar je werk in je futuristische stad, met mislukkingen net om de bocht en succes altijd buiten bereik. Meldingen op uw altijd aanwezige telefoon herinneren u aan te laat werken en de dreiging van beëindiging. De Love (TM) -app registreert geen overeenkomsten; we zijn tenslotte helemaal alleen.
De gameplay in Mosaic is min of meer suggesties: trek jezelf elke ochtend uit bed, poets je tanden. De besturing leidt je mopey hoofdpersonage door zijn sombere bestaan, als een positieve kracht in zijn leven. Het is alsof jouw acties het enige zijn dat hem ervan weerhoudt om gewoon door te gaan, niet op te houden om de vlinder te waarderen die zijn banale gang naar zijn werk kleurt.
Wanneer je een man niet helpt om uit routine te breken, is de speler zowel getuige als eraan bij te dragen. Met de app BlipBlop op de telefoon van de werknemer kun je op een knop "Blip" drukken en "Blops" ontvangen. Met blops kun je power-ups kopen waarmee je sneller meer blops kunt verzamelen. Het is een oneindig en terecht verslavend patroon; elke klik maakt een bevredigend geluid, het groeiende aantal blops geeft je alleen de uitbarsting van dopamine die je nodig hebt om de wereld om je heen te vergeten.
Jouw taak is ook doelloos: een onbekende ‘mijlpaal’ bereiken door punten te voeden door een soort doolhof vol met vallen. De stippen gaan omhoog vanaf de plaats waar ze zijn gegenereerd naar een marker die verzadigd moet zijn. Zijn mechanische verlangen weerspiegelt die van de vreemde omwegen van de speler naar stroomkasten tijdens zijn woon-werkverkeer. De gloed van het scherm roept naar hem; waarom zou het ijsblauwe knipperen van een metalen, logge kracht niet?
De graphics van Mosaic zijn eenvoudig, low-poly met gedempte kleuren, de karakters zonder gezicht, elk een griezelige doppleganger van de vorige. De lichte, bluesachtige soundtrack (met beats van schittering in momenten) een perfecte achtergrond voor het alledaagse. De game schittert het meest op zijn surrealistische momenten, van sequenties waarin gigantische schoenen op een kaal pad naar beneden stampen tot het (vrij letterlijk) recyclen van de menselijke ervaring tot iets dat beter verteerbaar is; lees, je moet aan een autokerkhof ontsnappen als een kubusvormige versie van jezelf.
Zijn games bedoeld om leuk te zijn, of gewoon om ons af te leiden van het onrecht om ons heen: dakloosheid, ontbossing? De gameplay van Mosaic is met opzet ondoorzichtig, de betekenis achter je acties vervaagde tot een punt waarop verdergaan zinloos lijkt. Het is misschien niet altijd boeiend, maar degenen met geduld zullen een opbeurende boodschap over menselijke connectie ontrafelen. De ironie gaat hopelijk niet verloren aan de speler; dat een spel over jezelf bevrijden van je telefoon … op één wordt gespeeld.
Mosaic is beschikbaar op pc en de Apple Arcade met geplande releases op Xbox One, PlayStation 4 en Nintendo Switch voor $ 19,99. Screen Rant heeft voor deze review een digitale pc-kopie ontvangen.
Onze beoordeling:
4 van de 5 (Uitstekend)