Een van de meest interessante aspecten van Sons of Anarchy is de manier waarop de show de relatief normale, bijna banale huiselijke situaties en omgevingen van de personages naast elkaar plaatst met de vaak extreme en gewelddadig roekeloze aspecten van hun dagelijkse of 'professionele leven' (als ze kan zo worden genoemd) zonder expliciet de aandacht te vestigen op de dissonante aard van dit alles.
Aan de ene kant is er een gevoel van schokkende normaliteit in de manier waarop deze personages leven - wanneer ze niet het soort chaos veroorzaken dat normaal gereserveerd is voor een middag lui spelen van Grand Theft Auto - dat is ook een interessant facet van wat de show doet beste: laat de personages echt voelen, zelfs als de situaties waarin ze zich routinematig bevinden te vertrouwd of zelfs bizar zijn. Wat opvalt, is hoe normaal de meeste van hun huizen lijken te zijn, en hoe comfortabel deze mensen erin leven, alsof ze zich er totaal niet van bewust zijn dat alles wat ze doen buitengewoon is.
Als we kijken in het privéleven van personages als Jax en Tara, is het duidelijk dat dit geen mensen zijn die hip, modern of chic proberen te zijn (of, omgekeerd, live la vida SAMCRO 24/7). Ze zijn eenvoudig van smaak, gemiddeld zelfs; ze houden van wat ze leuk vinden en bieden verder geen excuses aan. Neem bijvoorbeeld het huis dat Clay en Gemma deelden voordat ze uit elkaar gingen, ingericht in de stijl van een huisvrouw uit het Midwesten die net de geneugten van winkelen bij Pier 1 ontdekte. Het was allemaal zo doorsnee en expressief in zijn alledaagsheid dat het volkomen overtuigend aanvoelde. En als gevolg daarvan begonnen deze personages zich, net als hun huizen, op een indrukwekkende manier bewoond te voelen en, zoals te zien is bij Kim Dickens 'wasvouwende madame Colette Jane, soms deprimerend.
Maar zelfs met het weinige dat we weten van mevrouw Jane en haar beslist niet-glamoureuze en door Peter Weller beschermde bordeel, slaagt Dickens erin om haar personage onmiddellijk deel uit te laten maken van de Sons of Anarchy- wereld - en niet alleen door Jax in haar bed te lokken. Hetzelfde kan gezegd worden van de geweldige prestatie van Donal Logue als de emotioneel gehavende en verschrikkelijk gebrekkige Lee Toric. In feite, van alle problemen die de serie heeft met betrekking tot zijn eindeloos recursieve, Möbius-strip van een verhaal dat nooit een doodlopende weg heeft gevonden waar het niet deus ex machina uit kon komen, het enige dat moeilijk te klagen is, is de de manier waarop de personages en hun leven zich zo gerealiseerd voelen en hoe goed de acteurs hen belichamen.
Het is een bewijs van het kaliber van deze personages dat 'Straw' een afwijkende gebeurtenis zou kunnen gebruiken om de toch al dunne barrière tussen de wereld van SAMCRO en de rest van Charming nog grondiger te verzwakken. Door een element toe te voegen dat potentieel veel explosiever (en mogelijk uitbuitend) aanvoelt dan alle meer zeepachtige elementen waarin de serie zich in het verleden heeft verdiept (gekke Ierse ontvoerders, wie dan ook?), Roept de première van seizoen 6 de vraag op: hoe doet het zeer specifieke en toch tangentieel gerelateerde geweld van de aflevering raakt aan het leven van de personages en geeft betekenis aan hun acties in termen van consequenties?
Voor het grootste deel lijkt het alsof de activiteiten van SAMCRO de grotere wereld van Charming en de omliggende gebieden alleen op een directe manier hebben geraakt. Maar nu de seizoenspremière eindigt met een afbeelding van een gruwelijke schietpartij op school (die ongetwijfeld veel opwinding en interesse zal genereren), lijkt de implicatie te zijn dat het geweld dat op regelmatige basis door SAMCRO en zijn andere medewerkers wordt gepleegd, heeft geleid, op de een of andere manier naar deze gebeurtenis. De groep zit tenslotte al een tijdje in de wapenhandel. Naast de ontsteltenis die Jax en Tara, of Clay en Gemma of zelfs Otto (als zoiets mogelijk zou kunnen zijn) ondervonden, bezoekt de aflevering de gruwel over heel Charming.
In wezen zijn de gevolgen van hun daden grotendeels beperkt gebleven tot het opnieuw bekijken van henzelf en de mensen met wie ze omgaan / vechten. Bijkomende schade is een aspect dat eerder werd aangeroerd - het was tot op zekere hoogte de reden achter de agressie van Damon Pope tegen de club vorig seizoen, maar het heeft nooit het gevoel gehad dat er een uitvloeisel was tussen het ongebreidelde geweld van de Sons en de gemeenschap waarin ze proberen te behouden / regeren.
Naarmate de serie verder gaat in zijn derde en (naar verluidt) laatste akte, lijkt de start van het voorlaatste seizoen klaar om de meer blijvende en transformerende effecten van al zijn geweld te onderzoeken door een meer bijtende en verreikende demonstratie ervan binnen het kader te introduceren. van het algemene verhaal. Het staat ver af van de vraag of de niveaus van geweld - waarvan sommige simpelweg uitkomen als geweld omwille van geweld - de levens van het personage zullen raken op een manier die van invloed kan zijn op het casten van de serie; deze gebeurtenis verandert het in een krachtiger beoordeling van de ware erfenis van SAMCRO en de aanslepende wapenhandel die zelfs Jax is blijven doen, hoewel om redenen die verder gaan dan alleen maar geld verdienen.
Wat voor invloed heeft dit op de personages die hun liefde voor het begaan van wreedheden niet lijken te kunnen verzoenen met het idee dat ze ogenschijnlijk verantwoordelijk zijn voor het bij een andere generatie doordringen van het idee dat 'de macht recht maakt' en dat geweld de oplossing is voor elke ruzie die zou je ze anders aan de verliezende kant vinden? Kan een show die gruweldaden en gewelddaden verkoopt als dwingende delen van het verhaal, serieus iets toevoegen aan de discussie over geweld in de populaire cultuur zonder het gevoel te hebben dat het alleen maar zinloos en uitbuitend is?
Op dit moment zijn de antwoorden onduidelijk, maar wat misschien het belangrijkste is, is dat Sons of Anarchy deze vragen überhaupt heeft gesteld met het einde aan de horizon.
_____
Sons of Anarchy gaat aanstaande dinsdag verder met 'One One Six' @ 22:00 op FX.
Foto's: James Minchin & Prashant Gupta / FX