Harley Quinn is misschien gemaakt als de vriendin van de Joker, maar ze heeft in haar eentje een erfenis en rol in het DC Universum opgebouwd. Het wordt tijd dat Harleen een oorsprongsverhaal krijgt dat zich concentreert op de jonge vrouw die ze altijd was, en de gevechten die haar smeedden - in tegenstelling tot de man die haar 'brak'. En dat is precies wat Harley Quinn: Breaking Glass hier te bieden heeft.
De nieuwe graphic novel voor jongvolwassenen reist terug naar Harley's eigen dagen in die demografie, als een vijftienjarig kind uit de armste buurt van Gotham. De met een Eisner Award bekroonde schrijver Mariko Tamaki (Supergirl: Being Super) en de voor Eisner Award genomineerde artiest Steve Pugh (The Flintstones) vertellen het verhaal, waarbij ze de omstandigheden opnieuw voorstellen die Harleen ertoe brachten de Harley Quinn te worden. Alleen deze keer is het gebaseerd op familie, eerlijkheid en waartoe een meisje in staat kan zijn als haar vrienden in gevaar worden gebracht. En elke fan die Breaking Glass leest, zal zich waarschijnlijk afvragen hoe haar oorsprong ooit anders was.
Screen Rant kreeg de kans om met Tamaki en Pugh te praten over het maken van deze nieuwe graphic novel, de nieuwe oorsprong van de drag club voor Harley Quinn, hun gloednieuwe incarnatie van The Joker en meer. Lees verder voor ons volledige interview, samen met voorbeeldpagina's met Pughs werk en de officiële trailer voor Harley Quinn: Breaking Glass.
Ik zal beginnen met te vragen hoe je werd benaderd, niet alleen voor een graphic novel voor jonge volwassenen uit DC, maar voor een die Harley Quinn een nieuw verhaal over de oorsprong van tieners geeft. Was het gemakkelijk om u aan te melden?
MT: Voor mij is dit een soort vervolg op Supergirl: Being Super, in die zin dat ik in een vergaderruimte was met een stel DC-mensen die spraken over wat ik daarna zou kunnen doen. Een soortgelijk project werd aangeboden als iets dat ik zou kunnen doen, en toen ze me vroegen, had ik twee heel voor de hand liggende vragen. De eerste was wie het personage is dat ik wilde doen, en ik wilde meteen Harley doen. Ik krijg de eerste keus van iedereen, dus ik heb meteen Harley. Toen we het over illustratoren hadden, dacht ik: 'Steve Pugh, het moet Steve zijn.' Een deel ervan is omdat ik zojuist The Flintstones-serie had gelezen. Ik dacht gewoon dat het soort lichamelijkheid dat hij had in die strips waarvan ik dacht dat het iets was dat het in een stijl zou houden die echt aanvoelde. Dat was erg belangrijk voor mij. Het was belachelijk. Het duurde een jaar om goedgekeurd te worden, maar wat het selectieproces betreft,het was heel simpel.
Was Steve moeilijk te overtuigen?
MT: Steve stond op het punt iets anders te doen toen hij ermee instemde!
SP: Ja! Ik stond in de rij om op rotatie te gaan op een van de grote maandbladen van DC, maar Marie Javins, de redacteur, liet me het script zien en ik trok me er zeer onbarmhartig van terug. En DC was er aardig in, ze steunden me volledig, maar ze waren verrast. Ik hield enorm van het script, hield enorm van de personages. En ik wilde er meteen bij betrokken worden. Dus het was een no-brainer voor mij.
Jullie hebben allebei de kans gekregen om een vraag te beantwoorden die de meeste Harley-fans nooit hebben gesteld, namelijk: 'Wie was Harley Quinn op de middelbare school?' Of zelfs: 'Wat als haar oorsprongsverhaal was begonnen terwijl ze nog op de middelbare school zat?' Hoe ben je op deze versie van het verhaal terechtgekomen?
MT: Voor mij lijkt het een standaard tienerverhaal, en de middelbare school maakt daar deel van uit. Ik denk dat het een natuurlijke plek was om na te denken, in termen van de oorsprong van iemands heldenverhaal, in termen van de beslissing om een held te worden. En ik denk dat die school een geweldige plek leek om haar kennis te laten maken met een heleboel verschillende invloeden. Ze heeft meerdere invloeden in dit boek. Ze heeft de dragqueens waarmee ze samenwoont. Ze heeft een meisje, Ivy, met wie ze naar school gaat, die ongelooflijk slim is en veel weet over geschiedenis en dingen waar Harley niet erg in geïnteresseerd is. Dan heeft ze die andere invloed van de Joker. Ik denk dat het ding over de middelbare school is dat het een mooie smeltkroes is om mensen in te brengen waar ze van nature bepaalde dingen tegenkomen.En vooral omdat ik wilde dat er een geschiedenis van activisme zou zijn en een plek voor haar om te leren en erover te praten. Dat leek er een natuurlijke omgeving voor.
In termen van deze stijl van Harley en de rest van de personages, was dat iets waar jullie twee veel tijd voor nodig hadden om uit te zoeken. Het is een andere versie van veel dingen die lezers zullen herkennen van DC Comics en hun echte middelbare scholen. Was dat ook een natuurlijk proces?
SP: Ik nam echt mijn aanwijzingen van wat Mariko op de pagina had gezet. Mijn planningsfase is vrij slecht. Ik lees het script en ik stel me voor hoe het eruit ziet, ik zie het als een film. Maar als ik schetsen en zo maak, werkt het nooit echt. Alles wat ik vind, werkt voor mij, wordt op de pagina ontworpen terwijl de personages zich verplaatsen. Ik ben echt een sequentiële artiest, ik ben niet zo goed in het bedenken van pin-ups of covers of dat soort dingen. Ik vind de personages een beetje terwijl ze optreden, de regels uitspreken en emotioneel zijn. Dat is hoe het werkte, dus het was eerst heel veel script en toen rende ik er een beetje mee en checkte ik in om er zeker van te zijn dat ik op de maat was en in het juiste gebied van wat iedereen wilde.
Het voelt alsof deze graphic novels anders zijn dan de reguliere lopende strips, waarbij je weet dat je iemand volgt en waarschijnlijk aan iemand anders zal doorgeven. Hier kun je van de grond af aan ontwerpen, zowel in verhaal als in artwork. Vraag je eerst wat de versie van Harley is die JIJ wilt maken, of iets dat je in het personage wilt zien dat je misschien nog niet eerder hebt gezien?
MT: Ja. Ja! Het is grappig omdat ik het gevoel heb dat het een verhalend proces is: het eerste dat ik me voorstelde was Harley Quinn in de bus op weg naar Gotham. En hoe dat personage eruitziet, en echt een verleden en heden en toekomst voor dit personage voorstellen. Ik denk dat de manier waarop ze is ontworpen, is in termen van wat ze zou hebben. Ze heeft zo'n soort rugzak, een spijkerbroek en een trui, en haar pet. Het is wat ze bij zich zou hebben. Maar tegelijkertijd proberen wij haar ook naar die plek van de iconische Harley Quinn te krijgen. Wat zijn alle dingen die ze verhalend zal tegenkomen die haar naar de plek zullen brengen waar ze eruitziet als de superheld die we kennen?
Het was een kwestie van die dingen vinden, en toen ik voor het eerst Steve's karakterschetsen voor deze concepten zag waar we naar keken, was het erg nuttig. Omdat ik me dit zeer opgewonden en opgewonden kind kon voorstellen, en hoe ze zou zijn. Het heeft echt geholpen omdat het je een persoonlijkheid geeft, en een beeld om door te gaan dat je vervolgens de rest van het verhaal voedt. We hadden ook de scripts, maar toen waren we aan het bewerken in kleine stukjes, zodat ik kon zien dat ze meer een persoon op de pagina werd.
Ik kan me voorstellen dat het allemaal in dienst moet staan van die kernvraag: wie Harley is, wat je ook verandert. Had u dat allemaal in gedachten toen u aan dit project begon, of iets dat u moest bespreken om samen tot stand te komen?
MT: Ik denk dat Steve en ik vooral werkten - alsof deze laatste twee dagen de enige keren zijn dat Steve en ik ooit hebben gesproken!
SP: (lacht)
MT: We werken via onze redacteur Marie Javins, en ik zal zeggen dat ze een heel goed roer was om ons op het goede spoor te houden. Dat is echt een verbazingwekkend deel van de DC Comics Editors, omdat ze zo goed op de hoogte zijn van wie deze personages zijn, en de uitgebreide geschiedenis ervan. Ze houden je op het goede spoor. Zij zijn de bewakers in de bowlingbaan, als je speelt in de bowlingbaan voor kleine kinderen … Zorg er gewoon voor dat je niet zo ver gaat buiten wat leesbaar is als dit personage. Maar ik heb tegelijkertijd het gevoel dat Harley zo'n iconische persoonlijkheid is. Dat soort speelse vreemdheid van haar is zo scherp, dat het heel gemakkelijk was om binnen te blijven wie die persoon was. Of wie ze is. Voor mij.
SP: Ja, ze heeft gewoon een eindeloos charisma, een enorm potentieel, op zoek naar iets om zichzelf op te richten. Die zoektocht naar een doel voor het gezin en voor iemand die om haar geeft, en iemand voor haar om om te geven. Ik heb het gevoel dat dat de rode draad is die altijd in Harley's reis is geweest. Binnenvallen met de verkeerde soort, en binnenvallen met de juiste soort, en welke kant haar lot grijpt.
MT: Ja. Ja.
Het lijkt een unieke uitdaging om te beslissen wie deze Harley is en waar gaat dit verhaal over … hoe ziet ze er nu uit? Omdat je weet dat er een heel leger cosplayers is die wachten om hun liefde te tonen door deze looks en persoonlijkheid tot leven te brengen. Ik ben zo benieuwd naar elk inzicht dat je kunt bieden over het ontwikkelen van die garderobe - ik kan me voorstellen dat het begint met de natuurlijke progressie waarover je sprak, maar waar ga je verder?
MT: Heb je net veel tienertijdschriften gelezen Steve, wat was het proces daar?
SP: (Lacht) Gewoon observatie, denk ik. Ik herinner me alleen mensen van de universiteit en hoe ze zich gedroegen, en hoe ze experimenteerden met uiterlijk. Harley is precies op de leeftijd waarop je jezelf probeert te vinden, en de kostuums waren ongeveer - zoals Mariko zei - ze begint met wat ze heeft. Een sporttas waar ze haar armen doorheen steekt en die als een rugzak gebruikt, en de wollen hoed. Dan pakt ze onderweg dingen op en creëert ze looks. De dragqueens helpen haar en verbreden haar horizon. Het beweegt organisch en op veel manieren wordt veel van dit spul op de pagina verzonnen. Er is enorm veel te zeggen om vooruit te plannen. Maar wat ik meestal vind, is dat als ik karakterschetsen maak en alles van tevoren uitwerk, de dingen die in de karakterschetsen werken, bijna nooit worden vertaald naar de opeenvolgende panelen.Omdat je het personage niet van voren af aan ziet, zie je ze dingen doen. En dingen die werken in een ontwerp in dat soort karakterschetsen, stromen niet echt wanneer het personage op een ladder springt, langs de zijkant van een gebouw of zoiets. Het is eigenlijk gewoon een soort instinct.
Nou, je hebt aangestipt wat een van de beste veranderingen moet zijn die je aanbrengt in dit oorsprongsverhaal, namelijk Harley Quinn een drag-mother geven. En ik zal het nu nooit op een andere manier kunnen zien …
MT: Yayyyy!
SP: (lacht)
Dus waar kwam het idee van MAMA en haar crew vandaan, en hoe was dat om dit drag-paradijs tot leven te brengen?
MT: Ik ben een onaangename fan van RuPaul's Drag Race en drag. Zeker voor mij is mijn kennismaking met - mijn eigen persoonlijke stijl echt geëvolueerd toen ik als tiener naar The Rocky Horror Picture Show ging. Het ontmoeten van een groep mensen die ongelooflijk theatraal zijn, en spelen met gender, was absoluut iets dat heel fundamenteel voor mij was. Ik wilde een figuur hebben die een zorgzame, liefdevolle figuur voor haar was. Het hoofd van een atypisch gezin. Ik weet het niet, soms denk ik dat mama eruitziet als … familieleden die ik heb? (Lacht)
We wilden haar echt omringen met mensen die zich erg op hun gemak voelden buiten de status quo, dus om haar daar te vergezellen en haar een groep mensen te geven om voor te vechten, was erg belangrijk voor het verhaal. Dan is het bedenken van drag-namen een van mijn favoriete dingen om te doen voor dit boek. Een van de drag-namen is - mijn vriend Billeh Knickerson, die een dichter is, Mia Culpa is de drag-naam die hij bedacht - en toen vroeg ik hem of ik die kon gebruiken. Dan is het voor mij ook mijn geschiedenis met queer theater, waarbij ze Maxima Impact echt omarmen. Dit is echt een grote, overdreven weerstand. Wat volgens mij de perfecte plek is om iemand te plaatsen die hun superheldenpersoonlijkheid aan het uitzoeken is.
SP: Het was gewoon zo geweldig. Het was zo geweldig om een boek te maken waarin de personages emotie en acteerwerk hadden, en niet alleen het "grrr" -gezicht voor 22 pagina's. Het was een uitdaging om ze te ontwerpen, maar het was ook een mooie ervaring, weet je? Ik werk altijd vanuit het ja. Net als bij The Flintstones, met Fred, wilde ik een grote plaat van een man. Maar de ogen moesten super, super aardig zijn.
MT: Jahhhhh.
SP: Daar begon ik ook met mama. Trainen vanuit de ogen en dan gewoon een gezicht zien dat je kunt vertrouwen. Je zou je leven in haar handen leggen. En wilde er tegelijkertijd voor zorgen dat de wereld voor haar zorgde. De andere dragqueens hadden hun eigen persoonlijkheden in en uit drag, en Mariko schreef voor elk van hen heel specifieke biografieën. Ik verwerkte dat in hun ontwerpen, hun gezichtsstructuur en de stijl van jukbeenderen of hoe de ogen met een kap waren bedekt. Er zit een bepaald Schots karakter in, en ik heb veel Schotse vrienden, ik heb ervoor gezorgd … Er is een heel specifieke blik rond de ogen en de jukbeenderen van een Schotse man, en dat heb ik allemaal ingewerkt. Gewoon een fantastische cast om mee te werken, ik hou van deze personages. En ik ben ze heel vaak in de spiegel geweest! (Lacht)
MT: (lacht)
SP: Om erachter te komen hoe ze er allemaal uitzien. Ze hebben elk een specifieke lichaamstaal, een specifieke manier om door de scène te bewegen.
MT: Ik zei later tegen Steve, een van mijn favoriete scènes is wanneer je de dragqueens uit drag ziet, en je kunt zien dat hun lichamelijkheid onze van drag is, en dat met hen in drag verbindt. Ik vind dat echt fascinerend in de strip.
Als je dit verhaal meeneemt naar die gemeenschap, is er dan een extra verantwoordelijkheidsgevoel om die mensen, die stijl, die cultuur op een respectvolle manier te portretteren?
MT: Ik denk dat er een verantwoordelijkheid is als je mensen vertegenwoordigt om nauwkeurig te zijn. Ik heb absoluut een heleboel geweldige mensen die me hebben geholpen en me advies hebben gegeven en vragen hebben beantwoord, dus ik ging niet alleen over het feit dat ik elke dag naar RuPaul's Drag Race kijk (lacht). Ik denk niet dat ik daardoor ergens een expert in ben. Ik voelde zeker de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat mensen goed vertegenwoordigd waren, of dat ik nadacht over wat er in hun presentatie aan de hand was. Ik bedoel, het gaat er niet alleen om het verhaal divers te maken, maar om het verhaal interessant te maken. Ik denk dat meerdere perspectieven in dit verhaal het interessant maken. Het is echt een Harley Quinn-verhaal, en ik hoop dat Harley Quinn-fans ervan genieten, maar ik denk ook dat er een verhaal is dat over al deze invloeden op haar gaat,dat maakt haar daardoor een interessanter personage.
SP: Ja. Ik voelde absoluut het gewicht van de verantwoordelijkheid. Omdat je weet dat wanneer gemeenschappen zichzelf niet vaak in bepaalde media zien … je de verantwoordelijkheid hebt om het goed te doen. Maar tegelijkertijd moet je die verantwoordelijkheid aan de kant leggen, zodat je het werk kunt doen en de personages mensen kunt maken, en je geen zorgen hoeft te maken dat je ze te perfect maakt, of ook dit, of ook dat. Ze moeten kunnen ademen, empathisch zijn en leven, en … Weet je, ik nam het serieus. Ik nam het heel serieus.
We weten allemaal dat het een historisch moment is waarop een nieuwe versie van de Joker wordt geïntroduceerd. Zonder iets te bederven, waar kun je lezers mee plagen voor deze nieuwe Joker? Ik weet niet eens waar je zou beginnen met het bedenken van een nieuwe versie, maar vanaf zijn eerste optreden is dit een Joker die veel mensen nooit zullen kunnen vergeten.
MT: Ik bedoel, ik weet niet waar Steve het eigenlijke ontwerp van de Joker bedacht, maar ik was visueel verrast toen ik het voor het eerst zag. Gewoon: 'Oh mijn God!' Het is zo vreemd angstaanjagend als je de Joker voor het eerst in dit boek ziet. En nogmaals, het past echt in het verhaal, het gaat er niet om een iconisch personage te nemen en hem in het verhaal te stoppen, maar dit is het verhaal van Harley Quinn, en wie de Joker in deze versie van haar leven belandt. Het was een soort x-factor voor mij, omdat ik geen vooropgezet beeld had van hoe de Joker eruit zou zien. En nu ben ik helemaal geobsedeerd door deze versie van de Joker.
SP: Oh wauw! Dat is heel gaaf (lacht). Nogmaals, hij was ontworpen op de pagina. De Joker heeft een silhouet, we weten hoe de Joker eruit hoort te zien, maar ik probeerde dit te creëren … het is raar om te zeggen, maar hij zou een losgeldbriefje moeten zijn. Weet je wanneer je letters uit een krant knipt en op een pagina plakt? Hij zou een beetje zo moeten zijn. Net als Harley vindt hij zichzelf en gaat hij vooruit. Hij ontwikkelt zich over het verhaal heen en wordt een beetje vreemder en een beetje vreemder, en zijn t-shirts worden elke keer een beetje sinister. Dat was eigenlijk het denkproces. Ik zal niet volledig beschrijven hoe hij eruitziet, maar het is gewoon een boodschappentas vol ideeën.
Harley Quinn: Breaking Glass is nu verkrijgbaar bij de meeste grote boekhandels. Ga naar de officiële pagina van DC om vandaag je eigen exemplaar te bestellen en lees hieronder verder voor de officiële omslag en de volledige samenvatting van het plot:
Harley Quinn: Breaking Glass is een coming-of-age-verhaal over keuzes, consequenties, gerechtigheid, eerlijkheid en vooruitgang, en hoe een rare jongen uit Gotham's armste deel van de stad haar wereld voor zichzelf bepaalt. Van Eisner Award en Caldecott Honor-winnende auteur Mariko Tamaki (This One Summer, Supergirl: Being Super).
Harleen is een stoere, uitgesproken, rebelse jongen die in een vervallen appartement woont boven een karaokecabaret van een drag queen genaamd MAMA. Sinds de ouders van Harleen uit elkaar gingen, is MAMA haar enige familie geweest. Als het cabaret het volgende slachtoffer wordt in de golf van gentrificatie die de buurt overneemt, wordt Harleen boos.
Wanneer Harleen besluit haar woede om te zetten in daden, staat ze voor twee keuzes: sluit je aan bij Ivy, die campagne voert om de buurt een betere plek te maken om te wonen, of sluit je aan bij The Joker, die van plan is Gotham één bedrijf tegelijk neer te halen.
Harley Quinn: Breaking Glass is tegelijk een verhaal van de klassieke Harley-lezers die ze kennen en liefhebben, en een oprecht verhaal over de keuzes die tieners maken en hoe ze hun leven kunnen definiëren - of vernietigen.