John Wick een succes noemen zou een understatement zijn. Het Keanu Reeves-actievoertuig uit 2014 over een voormalige huurmoordenaar die wraak wil nemen op de gangsters die zijn hond hebben gedood, was een openbaring, dankzij de slanke, snelle choreografie en het ingewikkelde ontwerp. En gelukkig zagen we het allemaal in drommen, wat ons leidde naar het nu binnenkort uit te brengen vervolg, John Wick: Chapter 2.
Een vervolg zo snel groen laten branden is enigszins opmerkelijk gezien het feit dat nieuwe IP's tegenwoordig een zeldzamer handelsartikel worden, aangezien steeds meer remakes en reboots de filmpjes overnemen. John Wick en soortgelijke films slagen er niet vaak in om zoveel van een kijkje in de strijd met mensen als de MCU en andere soortgelijke franchises voor media- en publieksaandacht. Nu John Wick dat publiek heeft, zou een enkele sequel of reeks sequels een onderbieding zijn van wat een van de meest interessante en levendige filmwerelden is die we de afgelopen jaren hebben gezien.
Een van de scherpste aspecten van John Wick is het gevoel voor evenwicht tussen verhaal en wereldopbouw. Schrijver Derek Kolstead en regisseurs Chad Stahelski en David Leitch hebben duidelijk veel moeite gedaan om ervoor te zorgen dat bijna elk plotpunt werd verwoord door een kleinigheidje over de fascinerende wereld die ze hadden opgebouwd. Elk nieuw personage en elke ontmoeting bracht een nieuwe ontdekking met zich mee van het verwarde, bijna fantasie-achtige rijk van al deze huurwapens en hoe hun levens en banen met elkaar verweven waren. De setting is aantoonbaar intrigerend dan het hoofdpersonage en zou de show kunnen hebben gestolen als de eigenlijke plot niet zo eenvoudig was geweest, en de reis over verdriet en catharsis beïnvloedde.
John Wick is een verhaal dat zich afspeelt in een levende wereld met gevestigde regels die enigszins ambivalent zijn ten opzichte van de gebeurtenissen daarin. Een Russische maffiabaas die in gevecht komt met een zeer gerespecteerde en gepensioneerde huurmoordenaar is onverstandig, maar het is een risico van de baan, aan beide kanten. En wanneer John het Continental hotel bezoekt van waaruit hij en andere leden van de criminele onderwereld opereren, is het gewoon weer een dag op de boerderij, met een herinnering dat het hotel zelf een zakenvrije zone moet worden. Elk bijpersonage en elke locatie heeft een specifieke functie voor het verhaal, en aandacht besteden aan iedereen die John tegenkomt en waar hij ze ontmoet, is een lonende onderneming omdat het de oplopende spanning nog spannender maakt.
Alles en iedereen die we in de film zien, heeft een geschiedenis - van Ian McShane's Winston, de mysterieuze eigenaar van de Continental, tot Lance Reddick's Charon, een hotelconciërge met een talent om te voorspellen waar elke klant naar op zoek is en mevrouw Perkins van Adrianne Palicki, een doorgewinterde huurmoordenaar met wie John professioneel bekend is. Hun aanwezigheid is bijna incidenteel - de bijzonder slechte dag van John is zojuist overgestoken met hun anders volkomen regelmatige, en ze hebben daardoor allemaal een bijzondere aantrekkingskracht voor hen. Er hangt een nieuwsgierigheid boven elk personage en elk gesprek, vooral als de dingen escaleren en ingewikkelder worden.
Als de hoofdserie van films zich uitsluitend op John zelf gaat richten, zoals de ondertitel van hoofdstuk 2 al aangeeft, dan moeten andere media en methoden van verhalen worden gebruikt om achtergrond en diepte toe te voegen aan deze toch al dynamische wereld. Strips die vertellen over de illustere carrière van mevrouw Perkins, of Tom Clancy-achtige misdaadromans over Marcus van Willem Dafoe, een grijze oude garde-huurmoordenaar die een contract voor John in de film aanneemt. Misschien zelfs een tv-serie waarin Winston de Continental door de jaren heen heeft geleid - een spirituele opvolger van McShane's tijd op HBO's Deadwood.
Deze verhalen zouden het zware werk kunnen overnemen van het beantwoorden van nieuwsgierige fans voor wie de films niet voldoende zijn. Een van de grote kwaliteiten van de eerste John Wick is dat elke eigenaardigheid van elk personage zorgvuldig wordt gemeten, zodat het nooit inbreuk maakt op hun rol in het verhaal. Ze dienen hun functie voor de plot zoals gedefinieerd door hun reeds bestaande positie in de wereld, en alle vragen die we nog hebben, zijn ondergeschikt daaraan. Spin-off-materiaal is een ideale manier om die honger naar meer te stillen zonder te knoeien met de gestroomlijnde kwaliteit die in de eerste film werd waargenomen.
In een tijdperk waarin studio's zichzelf zo gemakkelijk de kans geven om een pand uit te breiden, biedt John Wick een kans om dit te doen door oprechte, natuurlijke interesse. Het vond zijn publiek via mond-tot-mondreclame en hield het vast door een verfrissend, onderhoudend en suggestief werkstuk te zijn, gemaakt door een sterke reeks makers. Zoals elke originele film was John Wick een groot risico, maar het ging in tegen verwachtingen en trends en bewees dat het mogelijk is om iets nieuws en spannends te creëren. In een tijd waarin echt interessante ideeën schaars kunnen zijn, is dit er een die zoveel mogelijk moet worden gemolken.