National Geographic-fotograaf en ontdekkingsreiziger Ronan Donovan praat met Screen Rant over zijn reis naar het noordpoolgebied voor de driedelige evenementenserie Kingdom of the White Wolf . De serie biedt een ongekende kijk in de levens van enkele buitengewone dieren, terwijl Donovan van dichtbij en persoonlijk kennis maakt met een soort die een integraal onderdeel is van het complexe ecosysteem van de Noordpool, en ook een soort die verkeerd wordt begrepen of misschien niet genoeg wordt begrepen. Het resultaat is een serie die de onderwerpen in echte personages verandert en hun overleving in een van de meest meeslepende verhalen op tv.
Maar Kingdom of the White Wolf is meer dan een andere natuurdocumentaire. Door Donovan en zijn fotografie een centraal onderdeel van de serie zelf te maken, wordt het programma een soort hybride, waarbij eersteklas filmmaken worden gecombineerd met enkele werkelijk prachtige foto's, vastgelegd terwijl de serie zich ontvouwt. Als zodanig biedt Kingdom of the White Wolf een fascinerende kijkervaring, een die tegelijkertijd het verhaal vertelt van een roedel witte wolven en het individu dat ze documenteert.
Meer: This Way Up Review: een zoete, droevige en grappige kijk op opnieuw beginnen
Naast het gesprek met Donovan om uit de eerste hand te horen hoe de serie tot stand kwam, heeft Screen Rant twee exclusieve clips uit de serie. De eerste laat zien hoe de wolven communiceren, met hun bekende en schijnbaar peinzende gehuil. De tweede biedt een zeldzame blik op een wolvenpak die een formidabel jachtgezelschap vormt en wordt. Zoals Donovan opmerkt, worden de roofdieren in een vreemde situatie gebracht waar ze, om te eten, eerst in gevaar moeten komen. Bekijk de onderstaande fragmenten van roedelformatie en wolvenoproepen, samen met het interview met National Geographic Explorer Ronan Donovan.
Ik wilde beginnen met je te feliciteren met de coolste baan ter wereld. Ik wilde ook vragen: is dat idee moeilijk te verwerken als je daarbuiten doet waarvan ik aanneem dat het moeilijk is om de natuur op deze manier te onderzoeken en te documenteren?
Ik bedoel, het eigenlijke werk is erg zwaar, zowel fysiek als emotioneel veeleisend. Ik bedoel, bij deze laatste opdracht in het noordpoolgebied scheurde ik de meniscus in mijn beide knieën gedurende de hele opdracht. De eerste in mijn linkerknie in de eerste maand van het project. Ik moest het gewoon weglopen en ermee doorgaan. En toen scheurde ik de tweede knie zoals drie weken voor het einde. Ik wist dat ik vreselijke dingen met ze had gedaan, maar ik had niet echt de mogelijkheid om hulp te krijgen of te stoppen met werken, omdat ik veel druk op mezelf uitoefende. Dus weet je, het is een algemeen gevoel dat het is, weet je, dit is echt een geweldige baan, maar het heeft ook grote uitdagingen. En dat was er zeker een van voor deze laatste opdracht.
Hoe lang volg je deze onderwerpen eigenlijk en wat levert die ervaring je op in termen van begrip van deze dieren in hun leefgebied? En omgekeerd, wat leer je over jezelf als je daarbuiten bent?
Alleen al het volgen van de dieren en de onderwerpen, de opzet was, in wezen waren er twee andere jongens in het team en we hadden een basiskamp dat we hadden opgezet dat ongeveer 20 mijl verwijderd was van het kernbereik van deze hoofdgroep wolven. En dus hadden we eigenlijk vierwielers om de wolven bij te kunnen houden, en om de uitrusting te dragen, weet je, 150 pond aan uitrusting. Eten, tent, je slaapspullen en dan nog twee volle gastanks in brandstofblikken om het bij te kunnen houden. Dus alles dicteerde hoeveel de wolven zouden verhuizen. Ik had ongeveer 250 mijl die ik kon krijgen van al het gas dat ik had in de machine die ik zou dragen.
Je zou normaal drie of vier dagen kunnen doen, omdat de wolven gewoon reizen en dan moet je ervoor zorgen dat je niet zonder brandstof komt te zitten voordat je terugkeert naar het kamp. De langste dag was 65 mijl die de wolven continu volgden, terwijl ze in de loop van 40 uur jaagden. En dat was de langste dag die ik daarbuiten deed en het was gewoon volkomen vermoeiend. Je weet dat de zon de hele tijd op is. Dus je hebt een rare soort energiebal die nooit ondergaat, en die wordt ondersteund door alle voortdurende bewegingen. Je zit op deze machine, je gaat niet zitten, je bent in de paardrijstand, je wordt rondgereden op verschrikkelijk terrein. Dus je kunt niet echt in slaap vallen. Het is niet zoals autorijden waar ik nooit meer dan 20 uur rechtdoor zou kunnen rijden omdat je comfortabel bent en in slaap valt.
De machine en het tempo en het volgen van de wolven houden je gewoon wakker; het stimuleert je om door te gaan. En ze jagen en je moet proberen dat te documenteren, omdat het een van de meest fysieke, mentale evolutionaire aspecten van het leven van het dier is die hen maakt tot wat ze zijn, en je probeert dit allemaal vast te leggen. Dus dat was wat me zou houden en rijden en vreselijke dingen met mijn lichaam doen. Wat ik over mezelf heb geleerd door dit project te doen, zijn enkele van de dingen die me echt goed maken in mijn werk, wat een nogal koppige drive is om te bereiken en te slagen en deze dierenverhalen te documenteren en te delen. Die koppige drive is ook … het kan een beetje zelfvernietigend zijn in de zin dat zelfzorg echt een uitdaging is, denk ik, bij deze langlopende veldprojecten. Alleen de fysieke aspecten ervan. Ik heb daar vaak op gehinderdmaar het is … Voor deze opdracht was het verreweg de moeilijkste en meest veeleisende, fysiek en emotioneel.
Bovendien heb ik nog nooit aan televisie gedaan en was er veel druk; mensen hebben veel voor me gespeeld bij dit project, om mij deze kans te geven. Het zijn grote budgetten. Er zijn duidelijk hoge verwachtingen en dus zat er veel in mijn hoofd. Maar dat werd afgewisseld met deze ongelooflijke natuurmomenten waar je getuige kunt zijn van een dier dat zelden door iemand wordt gezien en nog zeldzamer wordt gezien in zijn ontspannen toestand, in wezen gewoon wilde wolven zijn en mijn aanwezigheid de hele tijd negeren. En dat was gewoon een ongelooflijke kans en traktatie om die ervaring te mogen hebben.
Het is ongelooflijk interessant om te zien hoe de wolven wisten dat je er was, maar niet zo veel op je leken te reageren. Kun je praten over het proces van het volgen van de wolven en ze individueel leren kennen, en uiteindelijk hun vertrouwen genoeg winnen zodat je jezelf in situaties kunt verplaatsen waarin ze zich bevinden zonder ze af te leiden van wat ze proberen te doen?
Als je wolven zoekt, probeer je in eerste instantie een wolvenhol te vinden. We gebruikten een helikopter voor dat proces, we probeerden gewoon een hoop grond te bedekken op zoek naar deze groene plekken in het landschap, die wijzen op een hol dat al honderden jaren wordt bevrucht door urine en uitwerpselen op een vrij kale toendra-woestijnachtige landschap dat niet veel voedingsstoffen bevat. Dus de wolven, gewoon door daar te zijn en een hol te creëren, creëren deze weelderige kleine Eden-plek in een typisch bruin landschap. Dus je vindt het hol en dan is het misschien actief, misschien ook niet. In dit geval waren in de eerste aflevering alle holen die we vonden allemaal bevroren en waren er geen wolven.
Dat voegde een freakout toe van, 'Oh god, ik zei net dat ik dit project kon doen, dat ik wolven kan vinden, en dat kan ik niet.' En toen we eenmaal een hol met pups vonden, was het in deze verre vallei, en het was mooie zandgrond, dus het moet niet dezelfde weersgebeurtenis hebben gehad. Het regengebeuren had er geen invloed op en het was niet ingevroren. Daarom konden ze dat hol gebruiken. Daarna was het gewoon … hun vertrouwen winnen is slechts een reeks neutrale ontmoetingen met hen, want je kunt je nergens verstoppen, je probeert niet naar binnen te sluipen. Het is niet alsof je in een blinde zit of in een schuilhut, wat typerend is voor sommige van de andere natuuractiviteiten waarbij je eigenlijk probeert jezelf verborgen te houden.
Je presenteert jezelf gewoon en ze reageren dienovereenkomstig. Ze zullen waarschijnlijk nieuwsgierig zijn naar wat je doet, want er is nog nooit op hen geschoten of ze hebben nog nooit een negatieve ontmoeting met mensen gehad. Sommige wolven hebben misschien nog nooit mensen gezien, vooral de jongere, althans de pups. Ze hebben geen reden om voor iets anders bang te zijn dan voor andere wolven en af en toe een ijsbeer. Dus daarom zullen ze nieuwsgierig zijn naar iets anders. Dus zo zagen ze mij. En zo zien ze de mens als een soort van interessant derde dier in een landschap. We zijn geen bedreiging, we worden niet als prooi gezien; we zijn gewoon een soort van een ander dier daarbuiten op een bepaalde manier. Het is een fascinerende perceptie van wat wolven van mensen denken in dit deel van de Noordpool. Ze zijn niet bang voor ons en dat doen ze ook niet 'Ik zie ons niet als prooi.
Een groot deel van de eerste aflevering gaat in op de manieren waarop het peloton een sociale dynamiek heeft en voor elkaar zorgt of genegenheid voor elkaar toont. Het onderstreept ook de rol die de wolven spelen bij het in stand houden van het ecosysteem om hen heen. Op welke manier denk je dat de serie zal helpen sommige misvattingen over deze wolven weg te nemen en een nieuw beeld voor hen te creëren?
Ja, ik bedoel, het belangrijkste doel is om een wilde wolvenfamilie onder de aandacht te brengen die in zijn eigen ecosysteem, op zijn eigen plek, een positieve kracht in het landschap kan zijn en geen negatieve ontmoeting met mensen heeft. Dat is het eerlijke verhaal over hoe wolven tienduizenden jaren hebben geleefd en dat het pas in recente tijden in de menselijke geschiedenis is dat wij als mensen de dieren begonnen te domesticeren waarop wolven jagen: schapen, geiten, runderen. En toen kwamen we in conflict met de wolven omdat we hetzelfde wilden eten. En dus zijn er op Ellesmere Island geen mensen die daar wonen en vee houden, en er is geen concurrentie met menselijke jagers daar, wat een ander conflict is van de wolf / mens-relatie. En dus is het deze echt opwindende plek om te laten zien hoe wilde wolven zijn, zonder deze waas, deze wolk van menselijke interactie.
Wat ik hoop dat mensen er iets van wegnemen, is zien hoe intieme wolven onderling kunnen zijn, alleen in hun familiestructuur. Wat zijn ze lief voor de pups, hoe lief zijn ze met elkaar. Ze moeten communiceren en samenwerken om samen iets te bereiken dat ze niet alleen kunnen, daarom leven mensen in sociale groepen, omdat we als groep grotere dingen kunnen doen dan alleen. Die overeenkomsten proberen te benadrukken, wat een soort eerste stap is in empathie en begrip waartoe mensen in staat zijn als we proberen andere mensen, andere culturen te begrijpen en dat ook uit te breiden naar dieren.
Je was daar al geruime tijd bezig met het documenteren van deze wolven, en ik weet zeker dat je veel ervaringen hebt gehad die misschien niet de daadwerkelijke definitieve versie van de serie hebben gehaald. Wat was voor jou persoonlijk het meest verrassende dat je tegenkwam tijdens het maken van deze serie en tijdens het documenteren van deze wolven?
Een van de meest ongelooflijke en opvallende ervaringen die het niet haalde, was de langste volgdag waar het was, 40 uur achter elkaar en 65 mijl die we aflegden. Dit was nadat het matriarch-vrouwtje uit de roedel was verdwenen, dus de roedel was een beetje in de war. Ze wachtten een aantal dagen om te zien of ze terug zou komen, en ze kregen honger, dus moesten ze gaan jagen. Ze brachten de pups mee die op dat moment ongeveer 12 weken oud waren. En ze gingen op deze 65 mijl lange tocht, wat een heel lange weg is voor kleine pupbenen, en de volwassenen waren uitgeput en de pups sleepten achter hen aan, jankend en huilend terwijl ze renden, en ze hadden deze heel, heel moeilijke ervaring.
Later jaagden de volwassenen op meerdere kuddes muskusossen, ze testten ze gewoon en faalden. Een van de wolven werd zelfs verpletterd en gestoomd en gestampt, voordat hij opstond en probeerde een andere kudde muskusossen te vinden om te testen. En dit was meer dan 40 uur. Ze doodden twee poolhazen die de volwassenen niet met de pups zouden delen omdat de volwassenen op dat moment uitgehongerd waren. En een soort code is: als de volwassenen niet eten, krijgen de pups geen eten. De volwassenen moeten dus sterk en gezond zijn om meer voedsel voor de pups te vinden.
Toen was er een echt spannend moment waarop (de wolven) van zeeniveau tot 2500 voet over deze bergafdaling gingen, deze dramatische ijzige glijbaan aan de rand van deze berg. Ik dacht dat ze allemaal stierven omdat het ijs was. Ik kon ze niet volgen. Het kostte me anderhalf uur om rond de berg te komen om weer bij hen te komen. Ik dacht dat in feite tenminste een paar van de pups in deze lawine-parachute moeten zijn gestorven. Maar ik vond ze weer, en ze lagen allemaal opgekruld te slapen en een dutje te doen. Ze waren helemaal in orde.
Dat was slechts een van de meest indrukwekkende prestaties van de fysieke fitheid van dieren, en ook om te zien hoe ze bij elkaar blijven als een samenhangend pakket. Ze lieten geen pups achter. Ze lieten geen andere volwassenen achter. Ze bleven bij elkaar tijdens een echt uitdagende sessie en uiteindelijk maakten ze een paar dagen later nog een kill en kregen ze echt goed voer. Het was een beetje hartverwarmend om te denken dat ze zonder hun matriarch konden blijven doorgaan en als een roedel konden functioneren.
Een van de dingen die echt interessant is aan deze serie, is dat het over de wolven gaat, maar op een ander secundair niveau worden jij en je fotografie een ander aspect van het verhaal. Hoe werkt dat en hoe breng je het evenwicht tussen het regisseren van het publiek en het op deze manier onderdeel worden van het verhaal. Hoe werkt dat voor jou?
Ja, ik bedoel, dat is niet mijn gelukkige plek, zou ik zeggen (lacht). Dit hele project kwam voort uit mijn wens om een tijdschriftverhaal te schrijven als fotograaf voor National Geographic Magazine. De redacteur met wie ik de hele vijf jaar bij National Geographic heb gewerkt, zei tegen me: 'Ik zou dit verhaal graag doen. We hebben gewoon niet langer het budget om dit te doen. ' Ze zei: "Maar weet je, tv heeft die budgetten. Ze staan aan de overkant van de gang. Laten we kijken wat er mogelijk is." Dus dit hele project kwam voort uit onze wens, ikzelf en de redacteur, om een tijdschriftverhaal te maken, een fotografieverhaal. En toen ging het door een paar iteraties en ze vroegen of ik bereid zou zijn om daarheen te gaan met een grote bemanning en doe deze hele productie en dit alles, en dat is niet de manier om het te doen.
Dus ze wezen dat af en uiteindelijk vroegen ze of ik bereid zou zijn om als een van de personages voor de camera te komen en gefilmd te worden terwijl ik het proces deed. En ik ging akkoord. Maar weet je, ik heb nooit de ambitie gehad om televisie te doen, om op tv te zijn. Ik heb geen tv. Ik kijk niet naar Nat Geo WILD. Het is niet dat het mijn doel was om altijd zoiets te doen. Ik wilde het verhaal van wilde wolven vertellen, maar ik realiseerde me dat televisie het grootste publiek is voor het consumeren van dit soort natuurverhalen. Ik wou dat het tijdschrift meer volgers had dan nu, maar dat is gewoon de aard van gedrukte media. En dus zag ik een kans om ermee in te stemmen om voor de camera te staan en gefilmd te worden tijdens mijn proces als fotograaf en filmmaker als een manier om een groter publiek te bereiken.
Een van de moeilijkste tegenstellingen voor mij in dit project was dat ik ook een natuurcameraman ben, dus filmde ik de helft van de natuurlijke historie voor deze serie. En proberen te jongleren met fotograferen voor het tijdschrift - want er staat een verhaal in het huidige nummer (september 2019) over de wolven - dan was ook het filmen voor deze tv-serie erg moeilijk. Er was daarboven nog een fulltime toegewijde directeur fotografie, zijn rol was om mij tijdens het proces te filmen en vervolgens ook om de natuurlijke historie te filmen. En dus zouden wij tweeën heen en weer schuiven. Maar dat was moeilijk. Dat was moeilijk voor mij. Bovendien was ik veel alleen, dus ik kon niet naast elkaar video en foto maken. Als gevolg hiervan waren er verschillende momenten waarop ik moest kiezen wat het zou worden. 'Wordt dit een reeks foto's of een film? ' Dat was een evenwicht dat moeilijk voor me was.
Waar ga je heen vanaf hier? Wat is uw volgende project waaraan u werkt, als u momenteel ergens aan werkt?
Ja, het onmiddellijke project gaat terug en probeert hetzelfde pakket weer te vinden, maar in de winter. Ik heb altijd al de wolven willen zien in de winter. De mogendheden waren daar voorzichtig mee en wilden deze eerste ronde in de zomer doen en kijken hoe het gaat. Het komt er echt op neer hoe goed deze show scoort. Als het goed gaat, dan ga ik pushen om terug te gaan in de winter, want deze poolwolven, het zijn witte wolven, ze zijn geëvolueerd in een overwegend sneeuwwit landschap en ze zijn het sterkst in de winter, wanneer hun prooi, de muskusos, zijn op hun zwakst. Dus dat wil ik zien. Ik wil daarheen gaan als het -30 is in februari en de zon komt net aan de horizon voor het eerst in vijf maanden wanneer de wolven deze grote, enorme, borstelige winterjassen hebben en ze jagen op muskusossen,die moe en zwak zijn en er is adem en bloed en een wit landschap. Het zou gewoon prachtig zijn.
Kingdom of the White Wolf gaat in première op zondag 25 augustus om 20.00 uur op Nat Geo WILD.