Dus hier komt de onvermijdelijke vraag: welke versie van The Office is beter, de originele Britse versie of de Amerikaanse? Dat antwoord hangt af van verschillende factoren, maar veel komt neer op de mening van het publiek over hun specifieke komische stijlen. Geef je de voorkeur aan Steve Carell's lieftallige grappenmakerij of Ricky Gervais 'tergend eerlijke kijk op een gemene baas die opgeblazen is door zijn eigen eigendunk?
Niemand kan ontkennen dat beide acteurs hun uitvoeringen goed hebben gedaan, dus het komt echt neer op persoonlijke smaak. Uiteindelijk speelde elke show voor zijn publiek. Hier zijn enkele van de grootste verschillen tussen de twee.
Bijgewerkt op 17 juni 2020, door Richard Keller: Terwijl de Britse versie van The Office de omgeving vormde voor het kantoorgerelateerde bedrijf, verfijnde de Amerikaanse versie deze. Daarom is het nog steeds een favoriet op streamingdiensten. Inbegrepen in die verfijning zijn unieke elementen die het heel anders maken. Hier zijn nog een paar verschillen tussen de Britse en Amerikaanse versies van The Office.
15 Meer romantiek
De belangrijkste romance in de Britse versie van de show was Tim en Dawn. Het was de goede plek tussen Davids humoristische onaangenaamheid en Gareths arrogantie.
Hun Amerikaanse tegenhangers, Pam en Jim, waren ook de belangrijkste focus voor het grootste deel van de show. Naarmate de seizoenen vorderden, waren er echter meer koppels om op te focussen. Angela en Dwight waren bijvoorbeeld een tijdje een ding en trouwden uiteindelijk in de serie finale. Andy en Erin zijn een ander voorbeeld. Zelfs Michael vond een relatie met zijn voormalige HR-manager, Holly, en verhuisde uiteindelijk voor haar naar Denver.
14 Wisseling van de wacht
Met slechts twee seizoenen had de Britse versie van The Office niet veel tijd om nieuwe personages te introduceren of te verplaatsen. Toch deed de Amerikaanse versie dat. Gedurende zijn negen seizoenen portretteerde de show iets dat normaal gesproken in kantoren gebeurt: mensen komen en gaan.
Degene met het grootste effect was het vertrek van Michael in seizoen 7. Dit leidde tot een aantal mensen op de stoel van de manager. Een andere verandering vond plaats toen Pam werd gepromoveerd tot verkoopvertegenwoordiger en Erin de receptioniste werd. In zekere zin toonde het aan dat er vooruitgang kon worden geboekt in een klein kantoor in een middelgrote stad.
13 Lopende subplots
Het is waar dat er subplots waren in het hoofdverhaal van het Britse kantoor, maar ze werden snel opgelost. Als ze aan het einde van de serie niet waren gesloten, werden ze opengelaten voor fans om na te denken. In sommige opzichten was dit goed. In andere gevallen wilden fans van het oorspronkelijke Office meer.
Sommige van de subplots van de Amerikaanse versie gingen een heel seizoen of zelfs meerdere jaren door. Het doel van Dwight om manager van het filiaal te worden, was er één. Het reilen en zeilen met de man van Oscar en Angela duurde ook een seizoen of twee. Het hielp deze versie van The Office om te voorkomen dat het een eenmalige serie was.
12 minder ineenkrimpen-waardige momenten
Michael had zeker zijn waardige momenten in de Amerikaanse versie van het programma. De meeste vonden plaats tijdens de eerste paar seizoenen, toen het profiel van zijn personage leek op dat van de Britse David Brent. Naarmate de show vorderde, werden Michaels momenten van verlegenheid voor iedereen, inclusief de kijkers, getemperd door zachtheid.
Bijvoorbeeld, tijdens het grootste deel van de aflevering van "Booze Cruise" in seizoen twee, is Michael zijn normale onhandige zelf. Wanneer Jim echter onthult dat hij gevoelens voor Pam heeft, veegt Michael die persoon weg en zegt hij serieus dat hij haar moet blijven achtervolgen.
11 Een goed einde
Hoewel de finales van beide versies van The Office vergelijkbare elementen hadden (iedereen verzamelde voor een foto in plaats van de kantoorploeg), was de Britse versie meer onderdrukt. Het toonde iedereen drie jaar later in verschillende vormen van teleurstelling. Vooral David, die om aandacht in het oude kantoor bleef hangen.
Niet zo voor de Amerikaanse bemanning. Voor het grootste deel had ieders leven een happy end. Zelfs personages als Andy, de sadsack van de show, vervulden uiteindelijk hun dromen. Over het algemeen gaf het de kijkers een goed gevoel over het leven van de bende nadat de show was afgelopen.
10 David Brent Vs. Michael Scott
Hoewel zowel David Brent als Michael Scott je zeker zullen doen ineenkrimpen, zal het personage van David Brent je waarschijnlijk een beetje harder doen ineenkrimpen. Zeker, Michael Scott is onwetend, tactloos, kleinzielig en egocentrisch, maar hij slaagt erin om enkele verlossende eigenschappen te hebben. David Brent? Niet zo veel. In tegenstelling tot Amerikanen hebben Britten niet de behoefte om de sterren van hun show kijkersvriendelijker te maken; ze zijn 100% omlaag waardoor je je de hele weg ongemakkelijk voelt.
In de Amerikaanse versie van The Office kunnen (en doen) mensen ten goede veranderen, terwijl in het VK de karakters statisch blijven. Als Brent een eikel is, blijft hij een eikel.
9 Karakterontwikkeling
Voor het grootste deel hebben zowel de Britse als de Amerikaanse versie van The Office evenveel karakters, maar je zult merken dat de ondersteunende cast van Amerika veel beter ontwikkeld is. Waarom is dat? Waarschijnlijk omdat Ryan "The Temp" (BJ Novak) en Toby van HR (Paul Lieberstein) ook fungeren als hoofdschrijvers van de show. Wanneer je ondersteunende personages talloze afleveringen voor de serie schrijven, is het onvermijdelijk dat ze de diepte van ondersteunende castleden gaan uitbreiden.
8 Pam Beesly Vs. Dawn Tinsley
Zowel Pam als Dawn zijn enigszins onderdrukte, buurmeisje-types die allebei vastzitten in doodlopende receptionistenposities en hun dromen aan de kant laten vallen, maar hoe verschillen ze? In tegenstelling tot Amerikanen, die hunkeren naar verandering, geven de Britten er niets om en maken ze graag grapjes over de status quo. Als gevolg hiervan is het karakter van Dawn veel minder assertief en blijft ze gedurende de hele show verbonden met haar leven als receptioniste. Pam heeft echter een bijna vlinderachtige overgang van een ondergewaardeerde, onzekere kantoormedewerker naar een zelfverzekerde, succesvolle vrouw.
7 Jim Halpert Vs. Tim Canterbury
Eerlijk gezegd is de Britse Tim Canterbury een beetje geloofwaardiger dan het personage van Jim Halpert; de Britten houden het graag echt. In de Engelse versie is Tim een echte underdog die bij zijn ouders woont en er behoorlijk goed uitziet (maar niet te veel).
Hij presteert goed op het werk, maar zijn dromen blijven flauw en zijn niet bijzonder gemotiveerd. Amerika, aan de andere kant, kon niet hebben dat Pam's voornaamste liefdesbelang nog bij zijn ouders woonde! Dat zou hem een verliezer maken, en dat kunnen we niet hebben. Het resultaat was dat Jim Halpert een "betere vangst" werd voor het Amerikaanse publiek (en voor Pam).
6 Gareth Vs. Dwight
Dwight Schrute is een perfect voorbeeld van een Amerikaans ondersteunend personage dat een eigen leven gaat leiden. Het karakter van Dwight is zeker vervelend, maar hij is ook een van de opvallende leden van de show vanwege zijn hilarische capriolen, vreemde Amish-achtige achtergrond en grappige oneliners. Gareth daarentegen is realistischer en daardoor minder spannend. In tegenstelling tot Dwight is Gareth die vervelende, verheerlijkte boodschappenjongen die echt in jouw kantoor werkt. Hij is een berekende en onwetende militaire snotaap die gelooft dat alles op kantoor volgens zijn specificaties moet worden uitgevoerd. Hij heeft altijd gelijk en jij hebt altijd ongelijk. Ja, je hebt iemand zoals hij eerder ontmoet …
5 Lengte van de serie
Er is nog een andere belangrijke reden waarom de bijpersonages beter ontwikkeld zijn in de Amerikaanse versie van The Office: de enorme lengte van de show.
In totaal werden 201 afleveringen van The Office uitgezonden gedurende negen seizoenen in de Verenigde Staten. Gek, toch? Ter vergelijking: er waren slechts 12 afleveringen van de Britse versie (en twee specials). In tegenstelling tot de Amerikaanse versie waren er geen bevredigende of gelukkige eindes te krijgen als het voorbij was. Ja, de dingen gingen gewoon door op kantoor, net als altijd, maar dat is toch het leven?
4 Amerika's grotere budget
Het zal je waarschijnlijk niet verbazen dat de Amerikaanse versie van The Office een veel groter budget had dan de Britse versie, wat leidde tot een aantal gastoptredens van enkele grote sterren, waaronder Idris Elba, Will Ferrell, Amy Ryan, Kathy Bates en Rashida Jones. Ricky Gervais verscheen zelfs en speelde zijn eigen personage, David Brent, waar hij ooit vriendschap sloot met Michael Scott buiten een lift en vervolgens solliciteerde naar een baan bij Dunder Mifflin. De Britse versie daarentegen, laat de sterrenkracht nooit in de weg staan van het dagelijkse, saaie leven van een kantoormedewerker.
3 Verschil in komische stijl
Beide versies van The Office zijn een perfect voorbeeld van de grote verschillen tussen Amerikaanse en Britse humor. Bovenal waardeerden de Britten de cringe-waardige, realistische personages in de show, evenals de brutaal eerlijke, zij het gehekelde, weergave van het kantoorleven. De personages bleven gedurende de hele show statisch, omdat Britten er een kick van krijgen dat er nooit iets verandert. Amerikanen, aan de andere kant, hunkerden naar vloeiende karakters en gekke, over-the-top humor om het ineenkrimpen van het werken op een kantoor te compenseren.
Met andere woorden, de Britten keken naar The Office zodat ze om zichzelf konden lachen, maar Amerikanen keken naar The Office zodat ze konden lachen om de personages.
2 Optimisme Vs. Pessimisme
Volgens een peiling is de Britse cultuur overweldigend pessimistisch over de toekomst, terwijl Amerikanen in vergelijking daarmee als enorm optimistisch worden beschouwd. Dit grimmige culturele verschil is te zien in de verhaallijnen van beide versies van de show - de Britse versie is sardonischer en cynischer, terwijl de Amerikaanse versie lichter, warmer en gemakkelijker te bekijken is. Over het algemeen geloven Amerikanen dat mensen ten goede kunnen veranderen, en dit is te zien in de relatie tussen Pam en Jim en in Michael Scott zelf.
1 Beter uitziende cast
Veel van de personages in de show kregen een gloed, vooral Jim. Serieus, welke receptioniste zou zich niet tot Jim aangetrokken voelen? Hij is lang, lief, grappig en ziet er erg goed uit (maar op een toegankelijke manier). Hoewel noch Dawn noch Tim uit de Britse versie zeker niet onaantrekkelijk zijn, blijft het uiterlijk van hun personages hetzelfde. In de Amerikaanse versie verbetert het uiterlijk van zowel Jim als Pam naarmate hun leven verbetert.