(Dit is een recensie van The Americans seizoen 3, aflevering 11. Er zullen SPOILERS zijn.)
-
Aan het begin van 'One Day in the Life of Anton Baklanov' plaatsen de Amerikanen Philip en Elizabeth in een vertrouwde situatie, maar nemen ze het op tegen een onbekende tegenstander. De twee worden in de keuken van hun huis in de voorsteden gegrild over de geheimen die ze hebben verborgen; hun vraagsteller zoekt de waarheid.
De setting is dramatisch anders dan de laatste keer dat het paar was overgeleverd aan iemand die ze kenden - toen was het Claudia, die onderzocht of de twee gecompromitteerd waren. De tijden waren toen zoveel eenvoudiger. Nu is de persoon die aan het grillen is hun eigen dochter, en de informatie die wordt gezocht, betreft meer dan de realiteit achter het bescheiden stel met Russische namen en Amerikaanse accenten; het betreft Paige's persoonlijke waarheid.
Het belang van waar het gesprek plaatsvindt, de specifieke locatie waar geheimen worden gemorst en tonen worden gedempt, is van vitaal belang voor een aflevering die zo geconcentreerd is op zaken als horen en luisteren, de aangeboren kracht van woorden en kennis, en de berichten die worden verzonden in de stiltes tussen momenten van discussie. Wat ooit de locatie was waar plannen werden besproken onder het geluid van stromend water, is veranderd in een verhoorkamer, een waar de oren van een ander het gesprek elk moment konden oppikken, zelfs over het geluid van zijn Eddie Murphy-routine heen.
Voor een huis met zoveel gesloten deuren en verstilde gesprekken, voelt de vrij stromende uitwisseling van informatie minder aan als de doorbraak die het gezin dichter bij elkaar brengt en meer als het lek dat het schip doet zinken. Net als de discussies buiten de kluis van de FBI - of meer specifiek binnen het kantoor van Agent Gaad - de woorden die Anton Baklanov aan zijn zoon Jacob schrijft, of project ZEPHYR, is er een haast om verantwoording af te leggen over wat er is gezegd als een manier om de schade die is is gedaan of om de komende schade te voorspellen.
Dat is het probleem met geheimen: als ze eenmaal zijn verdwenen, is er geen mogelijkheid om ze weer binnen te halen. Het enige wat je kunt doen is proberen de schade te minimaliseren en verder te gaan. Soms betekent dat het creëren van nieuwe geheimen, terwijl het soms betekent dat je het onbekende terrein van een onvermijdelijk verhaal in gevaar brengt. De Amerikanen slagen erin door het juiste evenwicht te vinden in hun inzet van beide, vaak zonder een woord te zeggen.
De aflevering begint met Philip en Elizabeth die figuurlijk de deur openen voor hun dochter. Het is een vloed van dialoog als Paige een spervuur van vragen lanceert, zoals elke 16-jarige die onlangs ontdekte dat haar ouders Sovjet-spionnen waren, normaal zou zijn. Dat staat lijnrecht tegenover de manier waarop het uur eindigt: met Paige stilletjes de deur voor haar ouders dicht. Het verschil tussen de twee confrontatiemomenten is opvallend, niet alleen in hun ongelijkheid, maar ook in de gevolgen die ze naar voren brengen. Er is een gevoel van veiligheid in Paige's nieuwsgierigheid, haar behoefte om de waarheid te weten. De behoefte om haar ouders te betrekken en te confronteren met de leugens die ze haar hebben gevoerd, is de enige kaart van Philip en Elizabeth om te spelen: wat Paige niet weet, zorgt ervoor dat ze terug blijft komen, houdt haar dichtbij en loyaal.
De situatie is niet anders dan hoe Clark Martha coacht om tegen Walter Taffet te liegen. Martha is misschien degene die wordt ondervraagd, degene die onder argwaan zit, maar ze heeft alle macht. Taffet weet alleen wat hij denkt te weten; Martha weet wat ze weet, en wat Taffet niet weet. De machtsverhoudingen zijn ongelijk, maar wat nog belangrijker is: de persoon die wordt ondervraagd, niet de ondervrager. Zolang Martha Taffet in de ogen kan kijken (of het puntje van zijn neus) en kan ontkennen dat ze iets te maken heeft met het insect in Gaads kantoor, is ze vrij. En zolang Philip en Elizabeth Paige vragen kunnen laten stellen, zullen ze haar acties kunnen beheersen. In zekere zin is het de vervulling van Elizabeths hoop voor haar kind: Paige heeft nu ontdekt wie ze is. Het verwrongen deel is: die ontdekking is haar schakel geworden.
Een groot deel van de aflevering draait om wat mensen nodig hebben om te horen dat het het belang van de waarheid begint te vervagen. Philip is gefrustreerd dat alles wat hij van Gabriel hoort 'nee' is, terwijl hij zoveel heeft opgeofferd. Philip moet een 'ja' van zijn begeleider horen, niet de vraag of hij onder de druk aan het kraken is. Tegelijkertijd moet Elizabeth horen dat de gesprekken die ze met haar dochter over de waarheid heeft strikt vertrouwelijk zijn, terwijl Anton Baklanov (hoewel hij er niet om vraagt) moet horen dat Nina de brieven die hij heeft niet zal rapporteren. schreef aan zijn zoon. Of misschien moet Nina die woorden gewoon horen om informatie van Anton te gebruiken om haar vrijheid veilig te stellen.
En toch, met zoveel focus op de heersende woorden, en de noodzaak om aan te kondigen wat er moet worden gezegd, vindt 'One Day in the Life of Anton Baklanov' dat sommige van zijn boodschappen het beste zonder woorden kunnen worden overgebracht. Elizabeths verleiding van Neal, de hotelmanager, gaat onvermijdelijk, waarbij ze allebei krijgen wat ze willen - alleen Elizabeth is het die alleen naar huis moet rijden naar haar andere leven. Als we daar in haar garage zitten, weten we niet precies wat ze denkt, maar gezien de locatie van haar laatste gesprek met Paige - de plek waar ze kwam om stil te zijn; de plek waar ze, na te zijn vertroeteld met verhalen over haar grootmoeder, vraagt: "Hoe kan ik geloven wat je zegt?" - het is niet moeilijk voor te stellen dat Elizabeth de werkelijke kosten afweegt van de soorten informatie die ze zoekt en levert.
Later vertelt Elizabeths stille benadering van een slapende Philip hem alles wat hij moet weten over wat ze heeft uitgespookt. Zoals het dit seizoen zo vaak heeft gedaan, eindigen The Americans weer een fantastische aflevering door de hoofdrolspelers in bed te laten zien, de plek waar de waarheid vaak wordt onthuld, de plek waar ze elkaar alles vertellen, of ze het nu willen horen of niet. Deze keer wordt hun kluis echter geopend voor Paige, die de informatie allesbehalve uitnodigend vindt. Ze verlaat de kamer zonder een woord te zeggen en komt alleen terug om de deur achter zich te sluiten. In een aflevering waarin de gevolgen van het opengooien van gesloten deuren worden onderzocht, komt misschien wel de meest diepgaande ontdekking in het stille besef dat sommige deuren gesloten moeten blijven.
De Amerikanen gaan aanstaande woensdag verder met 'I Am Abassin Zadran' @ 22:00 op FX.
Foto's: Patrick Harbon / FX