Death Wish Review: Bruce Willis is nog niet terug
Death Wish Review: Bruce Willis is nog niet terug
Anonim

Death Wish is jammerlijk generiek tarief dat tonaal verward is in zijn verhalen, flauw in zijn richting en niet veel nieuws op tafel brengt.

Death Wish, een remake van de gelijknamige film uit 1974, combineert het ouder wordende actie-icoon Bruce Willis met regisseur Eli Roth (Hostel, The Green Inferno) om het klassieke verhaal van burgerwacht naar het moderne publiek te brengen. Ooit een van de grootste sterren van het genre, heeft Willis het de laatste jaren moeilijk gehad met een reeks teleurstellende voertuigen. De hoop die in Death Wish ging, was dat het een comeback-voertuig zou kunnen zijn voor de acteur, die zich zou aansluiten bij de gelederen van recente throwback-genrefoto's die het publiek hebben vermaakt. Helaas is dat hier echt niet het geval. Death Wish is jammerlijk generiek tarief dat tonaal verward is in zijn verhalen, flauw in zijn richting en niet veel nieuws op tafel brengt.

In het door misdaad geteisterde Chicago ondersteunt Paul Kersey (Willis) zijn vrouw Lucy (Elisabeth Shue) en dochter Jordan (Camila Morrone) door te werken als arts in het plaatselijke ziekenhuis. De familie heeft veel reden voor een feestje, aangezien Jordan kort voor Pauls verjaardag wordt toegelaten tot de universiteit van haar keuze. Helaas verandert het snel in een tragedie wanneer het huis in Kersey het laatste doelwit wordt in een reeks inbraken. Terwijl Paul aan het werk is, raakt Lucy dodelijk gewond en raakt Jordan in coma, waardoor zijn leven op zijn kop wordt gezet.

Rechercheurs Kevin Raines (Dean Norris) en Leonore Jackson (Kimberly Elise) worden toegewezen om de zaak Kersey te behandelen, maar Paul is ontzet door hun gebrek aan vooruitgang. Gefrustreerd door het niets doen van de wetshandhaving, besluit Paul het heft in eigen handen te nemen en wordt hij een misdaadbestrijder met een hoodie die de media "The Magere Hein" noemt wanneer video's van zijn heldendaden viraal gaan. Terwijl Paul door de straten van Chicago patrouilleert om mensen in nood te helpen, hoopt hij ook dat hij de mannen kan opsporen die zijn familie hebben aangevallen en wraak kan nemen.

Het grootste probleem met Death Wish is de zeer eenvoudige uitvoering. Dit soort verhalen is niets nieuws voor Hollywood nadat de originele Death Wish de sjabloon had ingesteld, en Roths versie mist iets opmerkelijks om het te laten opvallen in de massa. Er is geen ingewikkelde wereldopbouw a la John Wick of enige unieke flair met betrekking tot de regie-accenten. Sommige actiebeats zijn oogverblindend in hun brutaliteit, maar ze zijn niet meer dan goedkope sensaties, zodat fans kunnen genieten van sequenties waarin Willis de slechteriken neerschiet. Het is niet verwonderlijk dat Roth (die gespecialiseerd is in bloedvergieten / marteling) worstelt om de dramatische scènes te landen die nodig zijn om het publiek volledig in het verhaal te laten investeren.

Roth en scenarioschrijver Joe Carnahan worstelen ook om de juiste toon te vinden voor een reboot van Death Wish. De film behandelt zeer reële (en sociaal relevante) kwesties van wapengeweld in de Verenigde Staten, maar vaker wel dan niet rond de twijfelachtige moraal om Willis terug te brengen naar de jaren tachtig met pakkende oneliners terwijl hij de volgende anonieme schurk. Dit zorgt ervoor dat de berichten van Death Wish zo verward raken dat ze uiteindelijk niet resoneren met het publiek. Roth maakt ook een aantal verbijsterende keuzes voor het maken van films (zie: een montage waarin Paul leert een pistool op "Back in Black" te schieten) die botsen met de hardere realiteit waarmee Paul te maken heeft. Deze nieuwe Death Wish mist ernstig de kracht en authenticiteit die nodig is om gewicht te dragen, en slaagt er niet in de balans te vinden tussen drama en lichtzinnigheid.

Wat Willis betreft, hij is perfect geschikt in de rol van Paul Kersey, maar dit is niet iets dat kijkers nog niet eerder hebben gezien. Hoewel hij bewijst dat hij nog steeds een vast stuk aankan, zit er niet veel in de uitvoering om dit het volgende gedenkwaardige personage van de acteur te maken. Zijn boog wordt ook met bijna komische hoeveelheden verkort, terwijl Paul in vrijwel geen tijd overgaat van zachtaardige dokter naar meedogenloze moordmachine. Death Wish gaat nooit echt in op de gevolgen van Paul's daden, maar spreekt het uit tot een geval van "Iemand moet het doen!" in plaats van de tol te onderzoeken, zou zoiets als dit een familieman op zich nemen. Mensen gaan duidelijk naar Death Wish om Willis criminelen te zien vermoorden, maar het zou leuk geweest zijn als er een interessantere weergave was van een wanhopige man die zich tot zijn laatste redmiddel wendt.

De ondersteunende cast is in wezen het typische nummeroverzicht van personages om Paul mee te omringen. Shue en Morrone halen het beste uit waar ze mee moeten werken en doen hun best om een ​​ontroerende familiedynamiek te verkopen. Helaas is er gewoon niet veel materiaal aan hen gegeven, en ze voelen aan als voorraadcijfers die als weinig meer dienen dan de motivatie van Paul. Vincent D'Onofrio is een aardige verschijning als Paul's goedbedoelende broer Frank, hoewel ook hij meestal gedegradeerd is tot een clichématige dialoog als het betrokken, liefdevolle familielid. Norris en Elise komen het dichtst in de buurt van een folie die Death Wish Willis geeft (ze moeten The Grim Reaper identificeren), wat in hoge mate een aanklacht is tegen de kwaliteit van de schurken van de film. Ze zijn je doorsnee, dertien in een dozijn antagonisten die alleen voor Willis bestaan ​​om neer te maaien.

Uiteindelijk is Death Wish min of meer wat mensen verwachtten toen het werd aangekondigd. De film is te standaard voor zijn eigen bestwil, en er zijn kijkers die zich zeker ongemakkelijk zullen voelen bij de weergave van wapengeweld gezien de huidige gebeurtenissen in het land. Misschien in de handen van een andere regisseur, had een Death Wish-remake handig sociaal commentaar kunnen combineren met de keiharde actie die kijkers betaalden om te zien, maar zoals het er nu uitziet, is het een nogal onnodige redux die een ongeïnspireerde toevoeging aan zijn genre is. Tenzij iemand een die-hard fan is van Willis 'actiefilms, is dit er een die je in theaters kunt overslaan.

Aanhangwagen

Death Wish speelt nu in Amerikaanse theaters. Het duurt 107 minuten en heeft de classificatie R voor sterk bloederig geweld en taalgebruik.

Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!

Onze beoordeling:

1,5 van de 5 (slechte, een paar goede onderdelen)