De eerste aflevering van Legion, FX's nieuwe X-Men tv-serie van Fargo-maestro Noah Hawley, heeft kijkers met veel vragen doen rijzen. Welke bits (indien aanwezig) zijn echt? Is professor X de vader van David? Hoe zijn David en Syd teruggeschakeld na hun geïmproviseerde lichaamsverwisseling? Wat is Melanie echt van plan? Is Aubrey Plaza echt dood? Hoe is Rachel Keller niet in meer dingen geweest? Maar geen enkele is zo urgent als iets dat zoveel eenvoudiger zou moeten zijn: wanneer is de serie gelijk?
Esthetisch gezien is het pure jaren zeventig, waarbij Hawley duidelijk put uit enkele elementen uit Fargo's prequel seizoen 2 - het algemene productieontwerp en de kostuums voelen aan als iets uit een low-budget Brit-productie uit de jaren 70 en de muziekkeuzes ondersteunen dit echt. Het is eerder elegant dan plakkerig, maar 100% van de tijd. Maar daarbinnen zijn er spatten van moderniteit in de maniertjes en structuur, die een anachronistisch gevoel geven - het is bijna als High-Rise, of een aanvulling op de al even moeilijk te plaatsen A Series of Unfortunate Events.
Wat het echter zo raar maakt, is het gebrek aan aandacht voor de setting. Meestal zal een film of serie die zich in het verleden afspeelt, dat feit naar huis halen, althans om mee te beginnen. That Legion niet is zeker verfrissend in tegenstelling tot films die de grootste hedendaagse pophit uitdragen, maar het is zo blazé dat de redenering een eigen mysterie is geworden. Dit geldt vooral gezien de geschiedenis van de showrunner van een verhoogde plaats; Fargo Seizoen 2 bespotte actief de tropen die in het eerste seizoen in de setting van 1979 waren ontstaan, met Patrick Wilson bij een urinoir naast Ronald Reagan van Bruce Campbell en verhaal "gaten" verstopt door een willekeurige vliegende schotel. De periode was simpelweg een personage. In Legion is het meer tonaal, wat het toch al intense onbehagen van zijn verhaal vergroot.
Hoe beïnvloedt de setting de realiteit van de show?
In een show waarin de hoofdpersoon wordt bepaald door zijn psychologische capaciteiten, is wat we zien altijd verdacht, en dit geldt vooral voor visuele attributen.
In feite kwam het grootste deel van "Hoofdstuk 1" eigenlijk van binnenuit Legion's geest; Zodra Syd onthult dat David zijn herinneringen opnieuw beleeft, wordt alles behalve de ondervraging een scheve interpretatie van de waarheid en niet echt echt - herinneringen veranderen wanneer ze worden herhaald, en dit effect zal zeker worden versterkt voor iemand die zo telekinetisch krachtig en mentaal onstabiel is. En om nog een stap verder te gaan, is er de lichte suggestie dat het mutantenteam dat David uitschakelt ook niet helemaal de basis is - er flitsen foto's van zijn realiteit tussen de actievolle ontsnapping en hem die nog in het ziekenhuis ligt.
Met dat alles in overweging genomen, is er elke mogelijkheid dat slechts ongeveer twee seconden Legion pure, onvervalste realiteit is, waardoor de invloeden van de jaren zeventig mogelijk slechts een schild voor de waarheid zijn; omdat hij in zijn eigen herinneringen zit, kiest David wanneer hij is, maar met een gebroken geest is het niet in een vorm die kijkers instinctief kunnen plaatsen.
Deze interpretatie wordt ondersteund door Hawley zelf. Over de show gesproken in Entertainment Weekly, de schrijver zei dat hij het oorspronkelijk had geschreven om in het heden te zijn, maar bij het ontwikkelen van de productie besefte hij dat het beter zou werken met een ander gevoel.
“Toen ik het script schreef, ging ik ervan uit dat het zich afspeelde in het heden en in onze wereld, en ik denk dat het netwerk dat ook aannam. Toen het tijd was om het te maken, dacht ik er op een bepaald niveau meer aan als een fabel en besefte ik dat ik iets subjectiefs wilde maken. Dat wil zeggen dat deze hele show niet de wereld is, het is Davids ervaring van de wereld. Hij brengt zijn wereld samen vanuit nostalgie en herinnering en de wereld wordt dat. Ik keek naar A Clockwork Orange en Quadrophenia en naar veel Britse films uit de jaren 60. Wat kostuum betreft, had Clockwork een specifieke look waarmee ik wilde spelen. Ik wilde een wereld creëren die zijn eigen regels had, en dat ging over je in Davids hoofd zetten en dingen zien die er wel of niet zijn. Je vraagt je af: wie is deze man als alles wat hij over zichzelf heeft nagedacht verkeerd is?"
De bredere X-World
Natuurlijk hebben we het over een X-Men-serie, dus zelfs als de show nogal insulair is, is er een grotere wereld om rekening mee te houden; vooral omdat David in de strips de zoon is van professor X.
Als gevolg van dat feit is er in de nasleep van "Hoofdstuk 1" veel getheoretiseerd over hoe Legion in de films past. Dit is echter allemaal een beetje afwijkend; sinds het werd aangekondigd, is Legion gevestigd als zijnde in zijn eigen wereld, en hoewel Bryan Singer sindsdien heeft gereageerd op de hoop de elementen over te laten gaan, is dit op dit moment 100% niet in de gedachten van Hawley. In verschillende interviews is gezegd dat hij het pand eerst vanuit een verhaal benaderde en er zijn eigen, unieke wereld van bouwde, zonder zelfs maar lippendienst te bewijzen aan de films (en het is niet alsof Singer de beste is in het balanceren van continuïteit, gezien met zijn flagrante negeren voor zijn eigen canon-reset in Days of Future Past with Apocalypse).
Dit is nogal duidelijk uit de show zelf, met het hele mutantenfenomeen een nieuwe ontwikkeling in de wereld van Legion, vandaar het onbehagen van de ondervragers en Davids zich niet bewust van het begrip machten. In de woorden van Hawley: we bevinden ons in een parallel universum waar mutaties een minder bekende, nog niet onderzochte hoeveelheid zijn.
Hoewel dit ons niet veel informatie geeft met betrekking tot de periode-instelling, is het wel degelijk een grondslag voor de samenstelling van de wereld - in termen van X-Men-evolutie bevinden we ons in de vroege dagen van het mutant-type.
-
Gebaseerd op de eerste aflevering, speelt Legion zich af in een vaag geconstrueerd eind jaren zestig, begin jaren zeventig met wat verhoogde realiteit erin gegooid. Maar gezien alle plagerijen van Davids geest en de vaagheid van de omvang van zijn krachten, voelt het alsof we ' heb alleen het oppervlak geschraapt van wat er werkelijk gaande is. "Wanneer" is slechts een groter deel van het "wat", iets dat we de komende acht weken ongetwijfeld zullen zien ontvouwen. Voorlopig is het ontbreken van een bepaalde periode een van de vele subtiele filmtics van de show om het publiek in het hoofd van de protagonist te krijgen.