Het is een eeuwenoude vraag: welke film is beter, Alien of Aliens? Het komt niet vaak voor dat fans debatteren of een vervolg beter is dan het origineel, maar het is meestal niet zo dichtbij. In de Alien-fanbase wordt dit debat beschouwd als het vergelijken van appels en sinaasappels. Alien is meer een horrorfilm en Aliens is meer een actiefilm. Ze zijn allebei zo goed als ze kunnen zijn in die genres.
Toch zijn er bepaalde basiselementen voor het maken van films die elke film beter doet dan de andere. Hier zijn 5 dingen die aliens beter deden dan aliens (en 5 dingen die aliens beter deden).
10 Alien: spanning
Veel horrorfilms worden tegenwoordig bekritiseerd vanwege het overmatig gebruik van jump scares, maar het probleem is niet dat jump scares slecht zijn - het is gewoon dat een goede horrorfilm spanning opbouwt in de richting van een jump scare om het effectiever te maken. Onverdiende jump scares zijn niet eng, maar als ze verdiend zijn, zijn ze dat zeker. Alien is daar in de praktijk een perfect voorbeeld van. Als de baby alien wegsnelt, is dat waar de bemanning naar op zoek gaat - een baby - en dat is wat het publiek verwacht. Dus wanneer een volwassen xenomorph zich plotseling laat zien, krijgen we een schrik die werkt, dankzij spanning en het ondermijnen van de verwachtingen van het publiek.
9 Aliens: dialoog
Een goede dialoog is de hoeksteen om een filmpubliek enthousiast te houden. De dialoog in Alien is niet slecht, maar het voelt onpersoonlijk aan. Veel van de regels zouden rond de personages kunnen zijn verwisseld en het zou het begrip van de kijker van de plot niet te veel hebben beïnvloed. De dialoog van James Cameron in Aliens is echter een enorme verbetering.
De personages zijn allemaal goed afgerond en duidelijk gedefinieerd - zelfs de oneliners zijn op maat gemaakt voor de personages die ze uiten - en Camerons uiteenzetting voelt niet als een uiteenzetting; het voelt als een gesprek dat toevallig informatie onthult die relevant is voor de plot. Aliens 'dialoog verslaat Alien's dialoog, zonder twijfel.
8 Alien: tempo
Alien's eerste grote schrik is de beruchte chest-burster-scène, die pas na ongeveer 45 minuten in de film verschijnt. Dit komt omdat Ridley Scott een meester in het tempo is. Hij haast zich niet om het titulaire wezen te introduceren. Hij laat ons de personages leren kennen en bouwt de gespannen sfeer van het ruimtestation op. Wanneer John Hurt wordt aangevallen door een facehugger, zijn er geen onmiddellijke gevolgen, dus de bemanning heeft allemaal een feest om zijn goede gezondheid te vieren. En dat is wanneer een baby alien zich een weg baant door zijn borst. De eerste Alien-film is een masterclass in pacing.
7 Aliens: Final Battle
In de laatste gevechtsscènes van zowel Alien als Aliens komt het erop neer dat Ripley tegen een xenomorph vecht, en beide keren is ze hopeloos overtroffen. Er zijn echter een paar punten die de versie van James Cameron van dit gevecht spannender maken dan die van Ridley Scott. Om te beginnen heeft Ripley voor de tweede keer meer te vechten. Ze vecht niet alleen voor haar eigen overleving; zij vecht ook voor Newt's. En door in een van de exoskeletpakken te springen die eerder werd geïntroduceerd (dit is een goed voorbeeld van het scenario van 'plant and payoff'), kan ze de xenomorf zelf daadwerkelijk bestrijden.
6 Alien: Composition
Zowel Alien als Aliens zien er fantastisch uit, maar het werk dat Ridley Scott en zijn cinematograaf Derek Vanlint deden aan de eerste Alien-film is ongeëvenaard. De scènes op het ruimtestation zien eruit alsof Kubrick ze had kunnen fotograferen, terwijl sommige scènes op de planeet waar ze de xenomorfe eieren met de dode Space Jockey vinden gemakkelijk op zichzelf zouden kunnen staan als angstaanjagende futuristische kunstwerken. James Cameron en zijn cinematograaf Adrian Biddle hebben een aantal geweldige foto's opgenomen in Aliens, maar het is niet de oogverblindende visuele ervaring die Alien is. Als je naar Alien kijkt, is het zo boeiend dat je je warm voelt als het warm is en koud als het koud is.
5 Aliens: subtekst
James Cameron maakte Aliens als een vrij duidelijke toespeling op de oorlog in Vietnam. Een Amerikaans bedrijf stuurt soldaten naar een vreemde wereld om een oorlog te voeren die niet van hen is, en de bureaucraten reageren op elke potentieel gevaarlijke situatie door onmiddellijk het vuur te openen. De film kan worden bekeken en genoten zonder in deze subtekst te lezen, maar de politieke boventonen geven een diepere betekenis aan alle intergalactische actie. En het is niet eens het overkoepelende thema van de film - de film gaat echt over het moederschap en het moederinstinct (zowel bij de held als bij de slechterik). Cameron is een meester in subtekst.
4 Alien: realisme
Oké, Alien is natuurlijk niet realistisch. Maar realisme in sciencefiction betekent simpelweg aan het publiek verkopen dat de fantastische dingen die mensen overkomen ook echt gebeuren. Het originele Iron Man-pak van Tony Stark was bijvoorbeeld absurd geavanceerde technologie, maar we voelden het gewicht ervan. We hoorden het rammelen, we zagen dat het moeilijk was om aan te trekken en te bedienen. Vergelijk dat eens met zijn Infinity War-pantser, dat is gemaakt van ‘nanites’ die gewoon door zijn lichaam zwermen om er binnen vijf seconden een pak omheen te doen als er gevaar dreigt. De technologie in Alien, de atmosfeer op het ruimtestation, de verkenning van de buitenaardse planeet - het voelde allemaal echt op een manier die Aliens, en elke sciencefictionfilm die ervoor kwam, niet deden.
3 Aliens: de inzet escaleren
In Alien escaleert de inzet wanneer het ruimtestation dat voorheen geen bloeddorstige alien aan boord had, plotseling een bloeddorstige alien aan boord heeft. Maar bij Aliens escaleert de inzet voortdurend. Om te beginnen zijn er deze keer veel meer bloeddorstige aliens. En dan wordt de rit van de mensen terug naar de basis vernietigd.
En het wordt duidelijk dat de bedrijfspakken een ei terug naar de aarde willen brengen. En de xenomorfe koningin ontvoert Newt, wat Ripley motiveert om de planeet voor eens en voor altijd van hen te ontdoen. Aliens beginnen met een aantal inzetten en blijven ze dan van begin tot eind verhogen.
2 Alien: Subtiel acteren
Er is geweldig acteerwerk in Aliens (zoals de monoloog van Bill Paxton "Game over, man! Game over!"), Maar de uitvoeringen in de originele Alien-film zijn veel genuanceerder. Sigourney Weaver heeft geen oneliners met jaren 80-smaak (hoewel, om eerlijk te zijn, haar oneliners in Aliens best cool zijn: "Ga weg van haar, klootzak!") En speelt in plaats daarvan Ellen Ripley als een rustige, bedaarde professional die er gewoon is om haar werk te doen totdat ze gedwongen wordt te overleven. Ian Holm schetst een huiveringwekkend portret van een androïde uit een toekomst waarin mensen androïden niet vertrouwen. John Hurt wiegt ons meesterlijk in een vals gevoel van veiligheid om de borstkas des te schokkender te maken. Het acteerwerk in Alien is fantastisch.
1 Aliens: karakterontwikkeling
Het scenario voor Alien is geschreven zonder geslachten voor de personages. Ze waren onderling uitwisselbaar en daardoor vorderden ze nauwelijks. De Ripley die we aan het begin ontmoeten, is dezelfde Ripley die aan het einde de ruimte in vliegt. In Aliens heeft ze echter een echte karakterboog. Ze leert dat terwijl ze in de ruimte was, haar dochter oud is geworden en is overleden. En dan ontmoet ze Newt, een jong meisje dat haar moeder heeft verloren aan de xenomorfen, en ze hechten zich aan het feit dat ze een moederloze dochter en een dochterloze moeder zijn. Dit geeft haar een reden om mee te vechten tegen de xenomorfen en zich als personage te ontwikkelen.